act'den daha fazlası

  Vazgeçtim delirmekten, Aklımı kaçırmaktan korktum belki, Başkalaşmaktan, başka bir benden… Başlamadan yoruldum, tadamadan bıktım Yine bir deryaya açılmanın arefesinde.   Meğer bir ben daha varmış, aynı bedende gizli, Ne tanırmışım ne bilirmişim bu aciz beni. Hayatı yaşamaya korkan ölü bir ruh sanki kendisi Yine istediği gibi; basit, heyecansız ve ruhsuz. Katlanmaktan başka elden ne gelir ki.   Meğer bir ben daha varmış, dediği dedik. Bense ona tapan aciz kulu köpeği İzni olmadan nefes alamaz, adım atamazmışım meğer. Tanıyınca fark ettim, diktatör kendimi   Meğer bir ben daha varmış, paranoyak ve zır deli En akla gelmeyecekleri dillendiren Elle tutulur gözle görülür neyse yok sayan Aklı selim görüntüsünün altında gizli bir sapık. Işık görmemiş mağarası hepten karanlık.   Meğer ne çok ben varmış, benden kalabalık. Yabancı kalmamak, şaşırmamak elde değil. İşin tuhafı, fark etsen de çıkıp giden yok. Aynı kalabalık tek bedende ve yine

  Yeni, bir başka, toy, yalnız, biraz zavallı his. Yeni yetme bir bedene fazla bir yük daha. Biraz cesaretle belki bir kıvılcım; sonra kor, sonra alev, sonrası yangın; bir ormanı kül edecek kadar haşin ve kuvvetli… Yine bir kadın, aynı masalsı dünya, buğulu bakışlar yine sisli ve kontrolsüz düşünceler. Azı bile zarar, kararı kim bilir ne yapar?   Köprüden geçmek, belki görülmeyen manzaralarla karşılaşmak umuduyla, bilinmeyen coğrafyalarda adımlamak, ürkek ama cesur. Karşı tarafa geçme çabası; yavaş ve temkinli... Sürüden ayrılmış kolay bir av gibi.   Yeter! Bu kadarı yeter, her seferinde köprü girişinde bir başınayım. Bir başına ve belki gereksiz birçok kaygıyla köprüden ilk kaçanım, geriye ve hep geriye. Bu sebeple ne yeni coğrafyalar gördüm ne de tanıdım. Hep aynılıklar içinde köhne bir hayatın başrolüydüm. Öyle ya, hayat bir oyundu ve başrolünde yalnız bir adamdım. Hor gördüğü duyguların esiri olmuş, yıpranmış yapayalnız bir adam.   İçimde bir sıkıntı… Sebebi tek bir ‘’g