İhtarname: Lanet Gün


Karanlığın doğduğu eşi benzeri olmayan bir gün, aslına aykırı ama olması gereken belki. Çiğ insanların ürediği, amaçsızca yaşadığı bir coğrafyada her güneşli gün umut veriyor bu insanlara. Potansiyeli çoğunun eşit olduğu bu toplulukların tek derdi para ve görünürlükleri. Zayıf, basit organizmalar; ellerini yıkadıklarında kurtulduklarını sandıkları bakterilerden pek de ehemmiyeti olmayan insanlar.


Her seferinde değişiyor: ne zaman yazacak olsam bir eksiliyor ya da bir artıyor. Neticede kocaman bir çöplükte yalnız başına dönen bir gezegenin üzerinde durmaya çalışan yaratıklarız ve epey kalabalığız. Bu kadarı tasarlanmış mıydı yoksa ipin ucu kaçmış mıydı? Dahası nihayi amacına ulaşabilmiş miydi bu deneysel çalışma? Bilincimiz düzeyinde algılıyor var olduğumuzu düşünüyorduk ama karanlık hatırlatıyordu yokluğumuzu, yine sorguluyorduk. Var olma kaygısı her saniye bazılarımızı hırpalıyor, hırçınlaştırıyorken bazılarımız usulca usulünce düşünüyor; inanıyorlardı inanmaları gerektiği öğretilenlere.


Varlık-yokluk, siyah-beyaz, tanrı-şeytan; her şey zıttıyla mümkündü: ya da böyle öğretilmişti. Birisi yaratmıştı, diğeri itaat etmemişti. Hikaye buydu ama bu da gerçekti ya da yalandı. Bilinmezdi. Siyahın en siyahında, yokluğun varlığında bu soru tekrar soruldu bakteri kadar ehemmiyeti olmayan insana benzer bir organizma tarafından.


Pasifize olmak ya da olmamaktı bütün mesele. Seçim yaparsın, rahatlarsın; ya da ölene kadar sorgularsın. Acı çekmek için yaşadığımız gezegende yalnızca durup ''an''a değer vermek için mutlu olmaya çalışıyor, çabalıyoruz. Gerçekten kaçışımız çok uzun sürmüyor bu ölüm dolu gezegende; yaşattığı kadar öldüren bu yeşil-mavi gezegende.


Fonksiyonel organların en yücesi, adına beyin dediğimiz organik materyalimizin potansiyelinin kısıtlanması gerekiyorsa ve bunun için birçok toplum sözleşmesi yapıldıysa ve insanlar pasifize olup karanlığı unutmak için dinginliğe; inanmayı yani mutluluğu seçiyorsa… Hikaye gerçekti ya da yalan. Tanrı ya da şeytan: her şey zıttıyla mümkündü.


Karanlık bir kez daha hatırlattı, çok geç olmadan.

ACT
(21.09.2019 tarihinde yazılmıştır.)






Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Neden Cerrah Olmalıyım?

  Da vinci robotu gibi kollarım, muhteşem uzay algım ve görsel hafızam var. Her cerrahın sahip olamayacağı özene ve titizliğe sahibim. Bir tanrı olsaydı, yarattığı insanlar üzerinde değişiklik yapma yetkisini en çok bana vermek isterdi sanırım, tanrının güvenebileceği yegâne kişi ben olmalıydım.   O halde korkmak niye? Bir insan var olan yeteneğini neden saklamak ister aklım almıyor doğrusu. Bu zamana kadar bu yolda yürümüyor olmam tamamen benim basiretsizliğimdir. Şimdi, geçmişten tek farkım da ‘’cesaretim’’dir.   Çok kere düşündüm acaba kendimi ikna ediyor olabilir miyim diye. Pekâlâ, güzel bir yanıt da bulmuş değilim. Yaptığımın akla yatkın olduğunun ve cesaret işi olduğunun farkındayım. Biraz da kendimi bu işi yapmak için ittiğimi de biliyorum. Sakınarak rahat bir hayat yaşayabileceğimi sanıyordum, yanılıyor olmalıyım, kenarda bekleyerek bir hayatı, bir yeteneği ancak heba edebilirim. Bu sebeple korkmuyorum, cesaretimin kaynağı tam olarak budur.   ‘...
Devamı

Umurumda Değilsiniz!

Resim
Beni umursamayan bir çevreyi haddinden fazla umursadığımı fark ettiğim gündür bugün. Binlerce, hatta milyonlarca insanın arasında standart olanlardan sadece biriyim, ezelden beri bildiğim üzere. Bir de umursanmadığımı fark edemeyecek kadar da aptal!   Bir spermin bir yumurtayla "rastlantısal" birleşmesinin ürünüyüm tıpkı varlığının mucize olduğunu sanan diğerleri gibi, bugüne değin ulaşmam, hayatta kalabilmem de rastlantısal olmuştur. Yaptığım bütün seçimlerde bu bedene, bu bedenin fikirlerine hep dışarıdan bakarak kendimi değerlendirdim ve süzgeçten geçirdim. Bu kimi zaman ahlaki bir süzgeç yerine geçti kimi zaman benliğimin şu anki formunu korumasına sebep oldu. Geç de olsa fark ettim ki bu yaptığım beni kısıtlayan, gereksiz bir "limitör"dü. Beni, ben bile tanıyamamışken etrafımdaki insanların tanımasına imkân yoktu. Niyetim, marjinal olup dikkat çekmek değildir, herkesin beğendiği bir insan haline gelmek hiç değildir; sadece ve sadece bağımsız fikirlerini icr...
Devamı

Belki

Resim
  Yeni, bir başka, toy, yalnız, biraz zavallı his. Yeni yetme bir bedene fazla bir yük daha. Biraz cesaretle belki bir kıvılcım; sonra kor, sonra alev, sonrası yangın; bir ormanı kül edecek kadar haşin ve kuvvetli… Yine bir kadın, aynı masalsı dünya, buğulu bakışlar yine sisli ve kontrolsüz düşünceler. Azı bile zarar, kararı kim bilir ne yapar?   Köprüden geçmek, belki görülmeyen manzaralarla karşılaşmak umuduyla, bilinmeyen coğrafyalarda adımlamak, ürkek ama cesur. Karşı tarafa geçme çabası; yavaş ve temkinli... Sürüden ayrılmış kolay bir av gibi.   Yeter! Bu kadarı yeter, her seferinde köprü girişinde bir başınayım. Bir başına ve belki gereksiz birçok kaygıyla köprüden ilk kaçanım, geriye ve hep geriye. Bu sebeple ne yeni coğrafyalar gördüm ne de tanıdım. Hep aynılıklar içinde köhne bir hayatın başrolüydüm. Öyle ya, hayat bir oyundu ve başrolünde yalnız bir adamdım. Hor gördüğü duyguların esiri olmuş, yıpranmış yapayalnız bir adam.   İçimde bir sıkıntı…...
Devamı