Öykü: Fanus



Çıplak bir ormanda… koyu kahveden siyaha renk paleti fakiri bir sahne.. sarıdan turuncuya yaprakların aykırılığı.. yaşamak hemen şimdi ama yanlış zaman, sonbahar.. bir doğanın tekrar uyanmak üzere ölümü.. 


 Burak ve uzak.. yan yana yürüyen iki insanın ayaklarının mezarlıktaki hışırtısı.. uzak mı yakın mı bilinmez, yan yana iken çok yakın, derinliği dipsiz kuyu.. en çok da bu kafa şişirir ya yakınında nefes alan bir insanın nefesini paylaşırsın ama ciğerine ne kadarını çektiğini bilemezsin. 


 Tuzak.. hayatın gailesinde yürürken tökezlemek gibi adımları karışır insanın, düşecek gibi olur düşmemek için koşar, ya toparlar düşmez ya da yerle yeksan.. 


 Bazen insan bile isteye de düşer, düşer ve bir yanı acır ve o zaman hisseder yaşayan bir fani olduğunu işte o zaman yaşadığını hisseder ilk kez, düşmek bu yüzden ehemmiyetlidir ve bu sebepledir ki çoğu insan düşmeye aryalar, şiirler adar, süsler. 


 Tanıdık, yanındayken çok tanıdık ama kalp çarpıntısı.. kulaklarda bir uğultu, zarif bir karın ağrısı, dertsiz ama sevimli, görmeyen gözlerin aşinası, hayatın tatlı telaşı. 


 Rüzgâr hafiften yaprakları savurdu, burak durdu ve tabii ki yanındaki ahsen de. Bir adım attı burak artık biraz daha uzak. Öylece duruyordu bu iki insan gökyüzünün gri kirli bulutları altında, oracıkta. 


 İki çift göz birbirine bakıyor görmeye çalışıyordu beyinlerinin içlerini, görmek mümkünse tabii.. bir gözden beklenenden daha fazlası bir iş.. 


 Burak söze başlayacak gibi oldu.. 

 -‘’ahsen biliyorsun..’’ 

 Bilmek.. kim bilebilir ki karşısındaki insanın giyinikken mahremini, işte öylesine örtülüydü beyinlerimiz.. söze devam etti. 

 -‘’ben galiba senden hoşlanıyorum.’’ Galiba mı? Hayat kadar belirsiz, belki de heyecandan ağızdan çıktı bir hışımla, ama cümle alabildiğince yakıcı, karşı taraftan gelecek olan hafif sıcak bir nefes beklenendi artık ses tellerine çarpıp çıkacak. 


 Zaman ne kadar da yavaş, kıymeti tam da bu an farkına varılır, üstüne saatlerce de konuşulur. 


 Eğer kalp çarpıntısı duyuluyorsa çıplak ormanda kocaman bir rave partisi.. konuğu az, kıyametin habercisi.. 


Ahsen olduğu yerde öylece bekliyordu, alelade bir nefes almış, aklından geçenleri kısa sürede toparlamış gözüküyordu, aldığı nefes ciğerlerinde ısınmış handiyse ait olduğu yere çıkacak? 


 Paylaşılabilse nefes iki insana ne kadar yeterdi? Bir ömür bir nefes geçer miydi? 


 Kahveden siyaha renk paletleri kararıyor, ağaçlar yamuluyor ve yıkılıyordu, ortamdaki esinti yavaşça hızlanıyor, yapraklar uçuşuyordu. Ahsen kaybolmuştu, burak etrafı karanlık üstünde spotlar olan bir fanusta kalakalmıştı. 


 Böyle bir plato yoktu, her şeyin simülasyonu artık mümkündü, fanus burak’ın sıkça ziyaret ettiği yapay gerçeklik mekanıydı. 


 Burak başını iki elinin arasına alıp fanusun kapısında çöktü, gerçek ve simülasyon birbirine karışmaya başlamıştı artık, düşünmek acı veriyor yaşamak istiyordu sadece bu hayatı. Hayat tanrının bir tasarısı olabilirdi ama burak’a kendi hayatını tasarlamak çok zahmetliydi, dahası bir hayat tasarlanarak yaşanabilir miydi? 


 Korkmadan ve tasarlamadan yaşamak hayatı bu olasılıklar silsilesi dünyada yapılacak en kalifiye işti; sen, ben, hepimiz öylece yaşıyorduk; öylece gelmiş öylece gidiyorduk. Savrulmaksa savrulmak, kanamaksa kanamak. Bir anda fark etmek zahmetiyle değil her zaman yaşadığını idrak etmek üzere yaşamak. 


 Perde..


1 Aralık 2024

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Neden Cerrah Olmalıyım?

  Da vinci robotu gibi kollarım, muhteşem uzay algım ve görsel hafızam var. Her cerrahın sahip olamayacağı özene ve titizliğe sahibim. Bir tanrı olsaydı, yarattığı insanlar üzerinde değişiklik yapma yetkisini en çok bana vermek isterdi sanırım, tanrının güvenebileceği yegâne kişi ben olmalıydım.   O halde korkmak niye? Bir insan var olan yeteneğini neden saklamak ister aklım almıyor doğrusu. Bu zamana kadar bu yolda yürümüyor olmam tamamen benim basiretsizliğimdir. Şimdi, geçmişten tek farkım da ‘’cesaretim’’dir.   Çok kere düşündüm acaba kendimi ikna ediyor olabilir miyim diye. Pekâlâ, güzel bir yanıt da bulmuş değilim. Yaptığımın akla yatkın olduğunun ve cesaret işi olduğunun farkındayım. Biraz da kendimi bu işi yapmak için ittiğimi de biliyorum. Sakınarak rahat bir hayat yaşayabileceğimi sanıyordum, yanılıyor olmalıyım, kenarda bekleyerek bir hayatı, bir yeteneği ancak heba edebilirim. Bu sebeple korkmuyorum, cesaretimin kaynağı tam olarak budur.   ‘...
Devamı

Umurumda Değilsiniz!

Resim
Beni umursamayan bir çevreyi haddinden fazla umursadığımı fark ettiğim gündür bugün. Binlerce, hatta milyonlarca insanın arasında standart olanlardan sadece biriyim, ezelden beri bildiğim üzere. Bir de umursanmadığımı fark edemeyecek kadar da aptal!   Bir spermin bir yumurtayla "rastlantısal" birleşmesinin ürünüyüm tıpkı varlığının mucize olduğunu sanan diğerleri gibi, bugüne değin ulaşmam, hayatta kalabilmem de rastlantısal olmuştur. Yaptığım bütün seçimlerde bu bedene, bu bedenin fikirlerine hep dışarıdan bakarak kendimi değerlendirdim ve süzgeçten geçirdim. Bu kimi zaman ahlaki bir süzgeç yerine geçti kimi zaman benliğimin şu anki formunu korumasına sebep oldu. Geç de olsa fark ettim ki bu yaptığım beni kısıtlayan, gereksiz bir "limitör"dü. Beni, ben bile tanıyamamışken etrafımdaki insanların tanımasına imkân yoktu. Niyetim, marjinal olup dikkat çekmek değildir, herkesin beğendiği bir insan haline gelmek hiç değildir; sadece ve sadece bağımsız fikirlerini icr...
Devamı

Belki

Resim
  Yeni, bir başka, toy, yalnız, biraz zavallı his. Yeni yetme bir bedene fazla bir yük daha. Biraz cesaretle belki bir kıvılcım; sonra kor, sonra alev, sonrası yangın; bir ormanı kül edecek kadar haşin ve kuvvetli… Yine bir kadın, aynı masalsı dünya, buğulu bakışlar yine sisli ve kontrolsüz düşünceler. Azı bile zarar, kararı kim bilir ne yapar?   Köprüden geçmek, belki görülmeyen manzaralarla karşılaşmak umuduyla, bilinmeyen coğrafyalarda adımlamak, ürkek ama cesur. Karşı tarafa geçme çabası; yavaş ve temkinli... Sürüden ayrılmış kolay bir av gibi.   Yeter! Bu kadarı yeter, her seferinde köprü girişinde bir başınayım. Bir başına ve belki gereksiz birçok kaygıyla köprüden ilk kaçanım, geriye ve hep geriye. Bu sebeple ne yeni coğrafyalar gördüm ne de tanıdım. Hep aynılıklar içinde köhne bir hayatın başrolüydüm. Öyle ya, hayat bir oyundu ve başrolünde yalnız bir adamdım. Hor gördüğü duyguların esiri olmuş, yıpranmış yapayalnız bir adam.   İçimde bir sıkıntı…...
Devamı