Şiir: Son

 


Bugün uyandım yeni bir sabaha

Aynı dizi filmlerdeki koşuşturmacalı, sıradan, saçma

Aksine bu sabah hiç acelem yok

Yorgunum, kaygım çok.

 

Beni taşıyan bedenimin

Mecali kalmadı artık taşımaya ruhumu,

Bir de haddinden fazlası düşüncelerim,

Yüküm çok, dermanım yok.

 

Artık ne geleceğim var ne de geçmiş

Işıl ışıl hastane koridorlarında bir hatıra

Anlamı yok bu koşturmacaların, telaşın.

Saçma

 

Ne ben anlayabildim bu hayatı

Ne de rahat bıraktım ardımda kalanları

Sisli bir sabah, çaresizliği haykırmaya uyandım

Kısık bir ses…

Daha çok hırslandım.

 

Bensiz yaşanacak yıllara öfkeliyim.

Bensiz seyredilecek filmlere, dinlenecek şarkılara

Yürünecek kaldırımlara, esen rüzgarlara

Her şey yek, bense ıssız, bir başına.

 

Ne boş bir hayat…

Komik işte, yazıyla da rakamla da ‘’bir’’

Ağızdan çıkan sadece ılık bir nefes kadar işte

Gülemediğim için üzgünüm, yeterince gülebildim sanki.

 

Herkeslere elveda mı desem, bilemedim.

Zira oyun bittikten sonra duyamayacağım alkışları

Yorumsuz kalacak eserim, yorumlanamayacak.

‘’Ansızın başladı, sonu ölçüsüzdü’’ denecek.

 

Vakit yoktu hiçbir şeye

Ne yeteri kadar sevebildim.

Ne de dönüp bakabildim beni sevene

Zamansız farkındalıklar silsilesi

Ölümün en büyük yan etkisi

 

İşte bu sabah, bitmesini istemediğim bir güne uyandım ben,

Iskaladığım onca ana, dakikaya, sabaha sitemim var

Neden fark ettirmediler sanki

Geçip gideceklerini, geçmişli zamanlarda yiteceklerini

Yorumlar

  1. gundeviren.com7 Ocak 2021 10:30

    oldukça keyifliydi. ellerine sağlık!

    şiirindeki esintilerden şu adresteki yazılan yazıları beğenebileceğini düşündüm.
    https://gundeviren.com

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. ACT7 Ocak 2021 12:01

      ''act'den daha fazlası''nı keşfetmeniz beni heyecanlandırdı, yazılarınızla tanışmak benim için büyük şereftir üstadım.

      Hoşgeldiniz.

      Sil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Neden Cerrah Olmalıyım?

  Da vinci robotu gibi kollarım, muhteşem uzay algım ve görsel hafızam var. Her cerrahın sahip olamayacağı özene ve titizliğe sahibim. Bir tanrı olsaydı, yarattığı insanlar üzerinde değişiklik yapma yetkisini en çok bana vermek isterdi sanırım, tanrının güvenebileceği yegâne kişi ben olmalıydım.   O halde korkmak niye? Bir insan var olan yeteneğini neden saklamak ister aklım almıyor doğrusu. Bu zamana kadar bu yolda yürümüyor olmam tamamen benim basiretsizliğimdir. Şimdi, geçmişten tek farkım da ‘’cesaretim’’dir.   Çok kere düşündüm acaba kendimi ikna ediyor olabilir miyim diye. Pekâlâ, güzel bir yanıt da bulmuş değilim. Yaptığımın akla yatkın olduğunun ve cesaret işi olduğunun farkındayım. Biraz da kendimi bu işi yapmak için ittiğimi de biliyorum. Sakınarak rahat bir hayat yaşayabileceğimi sanıyordum, yanılıyor olmalıyım, kenarda bekleyerek bir hayatı, bir yeteneği ancak heba edebilirim. Bu sebeple korkmuyorum, cesaretimin kaynağı tam olarak budur.   ‘’Kaos’’, düzen yara
Devamı

İç Sesle Sohbet

Resim
Şimdi ne hissettiğimi bile bilmediğim bir zamanda boşluğa doğru sürüklenişimin 9536. günündeyim, daha ne kadar günümün kaldığını bilmiyorum. Bazen fare makarasında koşuyormuşum gibi geliyor, koşmayı bırakmak istiyorum çünkü ne için koştuğumu unutuyorum. Yeter bu kadar dediğim anda vücudum yalpalamaya başlıyor, sanki yaklaşmakta olan bir sıtma krizi var, öylesine sarsılacak hepten vücudum. Kriz gelmiyor, titremiyorum ama kötü his bir türlü bırakmıyor yakamı.   Gelecekteki beni inşa ediyorum ama yapayalnız hissediyorum, tek yoldaşım var o da ‘’kendim’’. Amacım neydi, ne yapmak istiyorum, nasıl bir hayat yaşamak istiyorum bir sürü sorum var ama düşünmeye zamanım yok. Etrafımda hiç kimseyi istemiyorum. Yalnız hissediyorum o vakit nedir yanımdaki bu gereksiz kalabalık. En yakınım da en uzağımda olmasın hayatımda, bir tek kalsın istiyorum: ‘’ben’’. Kalabalıklar içinde ne düşündüğümü bile duyamaz hale geliyorum, duyamıyorum, odaklanamıyorum.   Öyle bir an gelecek ki bu kötü his kaybolacak tı
Devamı

Belki

Resim
  Yeni, bir başka, toy, yalnız, biraz zavallı his. Yeni yetme bir bedene fazla bir yük daha. Biraz cesaretle belki bir kıvılcım; sonra kor, sonra alev, sonrası yangın; bir ormanı kül edecek kadar haşin ve kuvvetli… Yine bir kadın, aynı masalsı dünya, buğulu bakışlar yine sisli ve kontrolsüz düşünceler. Azı bile zarar, kararı kim bilir ne yapar?   Köprüden geçmek, belki görülmeyen manzaralarla karşılaşmak umuduyla, bilinmeyen coğrafyalarda adımlamak, ürkek ama cesur. Karşı tarafa geçme çabası; yavaş ve temkinli... Sürüden ayrılmış kolay bir av gibi.   Yeter! Bu kadarı yeter, her seferinde köprü girişinde bir başınayım. Bir başına ve belki gereksiz birçok kaygıyla köprüden ilk kaçanım, geriye ve hep geriye. Bu sebeple ne yeni coğrafyalar gördüm ne de tanıdım. Hep aynılıklar içinde köhne bir hayatın başrolüydüm. Öyle ya, hayat bir oyundu ve başrolünde yalnız bir adamdım. Hor gördüğü duyguların esiri olmuş, yıpranmış yapayalnız bir adam.   İçimde bir sıkıntı… Sebebi tek bir ‘’g
Devamı