Çocuk Yetiştirmek Üzerine


Türün devamı için gereklidir üreme ancak gelişmiş bir canlı sınıfı için planlanmamış her doğum aynı şekilde özensiz bireylere sebebiyet vereceğinden gelecek için sakıncalıdır. Gözlemlerime göre içinde bulunduğum toplumda çocuklar yeterince iyi yetişmemekteler bu sebeple farkındalık kazanamayan çoğu çocuk gelecekte de ebeveynlerinden gördüğü şekilde yeni bir nesil yetiştirip bir arpa boyu yol aldırmayacaktır.

Eski düşünceme göre en basit organizma olan bakteriden pek ayıramazdım insanı, bir ehemmiyeti yoktu dünya için dolayısıyla insanın bir anlamı yoktu. Nietzsche'den alabildiğim ilham kadarıyla hayvanlar üzerindeki gelişkinliğimizin bir adım öteye geçirmek ve insanüstü bir çabayla kendimizi de aşmak nihai hedefimiz olmalı sonucuna vardım. Yine gözlemlerime dayanarak söyleyebilirim ki lüzumsuz birçok çocuk yerküreye gelmekte ve yetiştirilmekte. Öyle ki şakası yapılan "ebeveynlik ehliyeti" ya da "çocuk yapma ruhsatı" gibi şeylerin ciddi olarak savunucusu olabilirim. İlk bakışta herkes çocuk yapma hakkına yaşayan bir canlı olarak sahiptir ancak yetiştirme vasfına dolaylı olarak da hakkına sahip değildir çünkü bizler "hayvan" gibi yalnızca canlı değiliz, daha fazlasına sahibiz. Bizler topluluk halinde yaşayan canlılarız bu sebeple pekâlâ kurallaştırabiliriz.

Beyin adlı organımızın limitlerini henüz bilmemekteyiz bu sebeple mümkün olduğunca bilgi yüklemenin bir zararını görmeyiz, organizmanın temel amacı bilgi materyalini geleceğe aktarmaksa fazla bilginin bireyi bir adım öteye taşıyacağına garanti verebiliriz.

Nietzsche'nin görüşlerine göre bizler ideal insanın habercileriyiz. İdeal insan gelecektedir biz artçıları olarak büyük depremin müjdecileri olabiliriz ancak; asıl insanın yetişmesine imkân tanıyabilirsek eğer.

Adolf Hitler'in aryan ırkı bir saplantı olup kitlelerin ölümüne sebep olmuştur. Zalim olan şey, özünde ideali savunan hareketin yanlış yapılmasıdır. Yaşama hakkını gasp ederek üst insanı hedeflemek çılgınlıktır. Ancak bu hedef yanlış da değildir, üst insan hepimizin hayalidir.

ACT

27.11.2020, ek 

Bertrand Russel'ın ''Evlilik ve Ahlak'' kitabını okuduktan sonra ebeveynlik ehliyetinin pek insanca bir uygulama olmayacağı kanaatine vardım. Bir canlının üreme faaliyetleri konusunda hiçbir kısıtlama kabul edilemez. ''Daha fazlası, daha üstünü'' rasyonel bir öğretinin amacıysa uygulamada da öğretiyle paralellik göstermelidir. Ebeveynlik ehliyeti verilmez, çocuk sahibi olabilecekler seçilemez ancak ebeveynler ve ebeveyn adayları pekâlâ eğitilebilir.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Neden Cerrah Olmalıyım?

  Da vinci robotu gibi kollarım, muhteşem uzay algım ve görsel hafızam var. Her cerrahın sahip olamayacağı özene ve titizliğe sahibim. Bir tanrı olsaydı, yarattığı insanlar üzerinde değişiklik yapma yetkisini en çok bana vermek isterdi sanırım, tanrının güvenebileceği yegâne kişi ben olmalıydım.   O halde korkmak niye? Bir insan var olan yeteneğini neden saklamak ister aklım almıyor doğrusu. Bu zamana kadar bu yolda yürümüyor olmam tamamen benim basiretsizliğimdir. Şimdi, geçmişten tek farkım da ‘’cesaretim’’dir.   Çok kere düşündüm acaba kendimi ikna ediyor olabilir miyim diye. Pekâlâ, güzel bir yanıt da bulmuş değilim. Yaptığımın akla yatkın olduğunun ve cesaret işi olduğunun farkındayım. Biraz da kendimi bu işi yapmak için ittiğimi de biliyorum. Sakınarak rahat bir hayat yaşayabileceğimi sanıyordum, yanılıyor olmalıyım, kenarda bekleyerek bir hayatı, bir yeteneği ancak heba edebilirim. Bu sebeple korkmuyorum, cesaretimin kaynağı tam olarak budur.   ‘...
Devamı

Umurumda Değilsiniz!

Resim
Beni umursamayan bir çevreyi haddinden fazla umursadığımı fark ettiğim gündür bugün. Binlerce, hatta milyonlarca insanın arasında standart olanlardan sadece biriyim, ezelden beri bildiğim üzere. Bir de umursanmadığımı fark edemeyecek kadar da aptal!   Bir spermin bir yumurtayla "rastlantısal" birleşmesinin ürünüyüm tıpkı varlığının mucize olduğunu sanan diğerleri gibi, bugüne değin ulaşmam, hayatta kalabilmem de rastlantısal olmuştur. Yaptığım bütün seçimlerde bu bedene, bu bedenin fikirlerine hep dışarıdan bakarak kendimi değerlendirdim ve süzgeçten geçirdim. Bu kimi zaman ahlaki bir süzgeç yerine geçti kimi zaman benliğimin şu anki formunu korumasına sebep oldu. Geç de olsa fark ettim ki bu yaptığım beni kısıtlayan, gereksiz bir "limitör"dü. Beni, ben bile tanıyamamışken etrafımdaki insanların tanımasına imkân yoktu. Niyetim, marjinal olup dikkat çekmek değildir, herkesin beğendiği bir insan haline gelmek hiç değildir; sadece ve sadece bağımsız fikirlerini icr...
Devamı

Belki

Resim
  Yeni, bir başka, toy, yalnız, biraz zavallı his. Yeni yetme bir bedene fazla bir yük daha. Biraz cesaretle belki bir kıvılcım; sonra kor, sonra alev, sonrası yangın; bir ormanı kül edecek kadar haşin ve kuvvetli… Yine bir kadın, aynı masalsı dünya, buğulu bakışlar yine sisli ve kontrolsüz düşünceler. Azı bile zarar, kararı kim bilir ne yapar?   Köprüden geçmek, belki görülmeyen manzaralarla karşılaşmak umuduyla, bilinmeyen coğrafyalarda adımlamak, ürkek ama cesur. Karşı tarafa geçme çabası; yavaş ve temkinli... Sürüden ayrılmış kolay bir av gibi.   Yeter! Bu kadarı yeter, her seferinde köprü girişinde bir başınayım. Bir başına ve belki gereksiz birçok kaygıyla köprüden ilk kaçanım, geriye ve hep geriye. Bu sebeple ne yeni coğrafyalar gördüm ne de tanıdım. Hep aynılıklar içinde köhne bir hayatın başrolüydüm. Öyle ya, hayat bir oyundu ve başrolünde yalnız bir adamdım. Hor gördüğü duyguların esiri olmuş, yıpranmış yapayalnız bir adam.   İçimde bir sıkıntı…...
Devamı