Kimim, ne için blog yazıyorum?



Hiçkimseyim ve herkesim. İdeali arayan bir insanım ancak sıradanlıktan uzaklaşma ve kendini bulma gibi bir amacım var. Montaigne’in 38 yaşında inzivaya çekilip yalnızca okumalarına verip kendini keşfetmesi, hatta bunun için nereye gittiği başından meçhul seyahatler yapması gibi ben de hayatın anlamı arayışındayım. Bunun için başvurularım yerküre üzerinde zamanında söz sahibi olmuş, her konuda kafa yormuş filozoflardır. Beni okuduğum her cümle şekillendirdiği gibi katılmadığım noktalarda farklılaşarak bir nevi yeni bir düşünce sistemi elde ettiğimi fark ettim; tüm olasılıklar dahilinde elbette ben de bir ihtimal ‘’tekrardan ibaret’’ olabilirim ama düşüncelerimi kalıcı hale getirmek için; dahası kendi düşüncelerimdeki değişiklikleri incelemek için internet ortamına aktarmak istedim. Amacım insanlara ulaşmak, etkilemek değildir, bir şekilde blog yazılarıma ulaşanın araştırma için kendine dönmesi ve okumaya istek duyması yine amacım olmasa da hoşlanacağım bir durumdur.

Yazılarımın alıcı kitlesi, hiçkimsedir; kaynağı okuduklarımdan anladıklarımken kimseyi aydınlatmak gibi bir amacım yoktur. Her organizma yaşamının değerinin bilincinde olmadığı gibi varoluşunun da farkında değildir. Nice yetişkin insan gördüm ki bedenen gelişkin, zihnen gelişememişti. Ben bu gelişememiş insanların maddesel varoluşlarının ötesinde muhakeme yapamayıp tinsel varoluş konusunda farkındalık kazanamayacaklarını düşünüyorum.

İnsan, hayvan doğar, gelişir; insan olur, nihayi amacı üstinsan olmaktır ancak bu sonuca asla varılamaz çünkü bir ideadır. Varoluş ancak bu süreçte olmaktaki farkındalıkla sağlanabilir. Gelişmek ve gelişmiş bir nesil ortaya çıkarmak bu yaşamda yapılabilecek en mantıklı amaçtır.

Felsefe ise bu arayışta en objektif bakış açısını yakalamayı sağlarken, üstadlarımın fikirleriyle kendi düşünce ağacımı çiçeklendirmeye, belki olgun meyvelerin hazzına erişebilirim.

Mümkün olduğunca açık seçik bir dil kullanarak, süsten uzak bir yazı yazmayı hedefliyorum ancak bu şekilde salt gelişimimi yanıltmaksızın görebilirim diye düşünüyorum.

O halde var olmak, gelişmek, yükselmek ve yol almak için yazıyorum..

ACT
(18.08.2019 tarihinde yazılmıştır.)




Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Neden Cerrah Olmalıyım?

  Da vinci robotu gibi kollarım, muhteşem uzay algım ve görsel hafızam var. Her cerrahın sahip olamayacağı özene ve titizliğe sahibim. Bir tanrı olsaydı, yarattığı insanlar üzerinde değişiklik yapma yetkisini en çok bana vermek isterdi sanırım, tanrının güvenebileceği yegâne kişi ben olmalıydım.   O halde korkmak niye? Bir insan var olan yeteneğini neden saklamak ister aklım almıyor doğrusu. Bu zamana kadar bu yolda yürümüyor olmam tamamen benim basiretsizliğimdir. Şimdi, geçmişten tek farkım da ‘’cesaretim’’dir.   Çok kere düşündüm acaba kendimi ikna ediyor olabilir miyim diye. Pekâlâ, güzel bir yanıt da bulmuş değilim. Yaptığımın akla yatkın olduğunun ve cesaret işi olduğunun farkındayım. Biraz da kendimi bu işi yapmak için ittiğimi de biliyorum. Sakınarak rahat bir hayat yaşayabileceğimi sanıyordum, yanılıyor olmalıyım, kenarda bekleyerek bir hayatı, bir yeteneği ancak heba edebilirim. Bu sebeple korkmuyorum, cesaretimin kaynağı tam olarak budur.   ‘...
Devamı

Umurumda Değilsiniz!

Resim
Beni umursamayan bir çevreyi haddinden fazla umursadığımı fark ettiğim gündür bugün. Binlerce, hatta milyonlarca insanın arasında standart olanlardan sadece biriyim, ezelden beri bildiğim üzere. Bir de umursanmadığımı fark edemeyecek kadar da aptal!   Bir spermin bir yumurtayla "rastlantısal" birleşmesinin ürünüyüm tıpkı varlığının mucize olduğunu sanan diğerleri gibi, bugüne değin ulaşmam, hayatta kalabilmem de rastlantısal olmuştur. Yaptığım bütün seçimlerde bu bedene, bu bedenin fikirlerine hep dışarıdan bakarak kendimi değerlendirdim ve süzgeçten geçirdim. Bu kimi zaman ahlaki bir süzgeç yerine geçti kimi zaman benliğimin şu anki formunu korumasına sebep oldu. Geç de olsa fark ettim ki bu yaptığım beni kısıtlayan, gereksiz bir "limitör"dü. Beni, ben bile tanıyamamışken etrafımdaki insanların tanımasına imkân yoktu. Niyetim, marjinal olup dikkat çekmek değildir, herkesin beğendiği bir insan haline gelmek hiç değildir; sadece ve sadece bağımsız fikirlerini icr...
Devamı

Belki

Resim
  Yeni, bir başka, toy, yalnız, biraz zavallı his. Yeni yetme bir bedene fazla bir yük daha. Biraz cesaretle belki bir kıvılcım; sonra kor, sonra alev, sonrası yangın; bir ormanı kül edecek kadar haşin ve kuvvetli… Yine bir kadın, aynı masalsı dünya, buğulu bakışlar yine sisli ve kontrolsüz düşünceler. Azı bile zarar, kararı kim bilir ne yapar?   Köprüden geçmek, belki görülmeyen manzaralarla karşılaşmak umuduyla, bilinmeyen coğrafyalarda adımlamak, ürkek ama cesur. Karşı tarafa geçme çabası; yavaş ve temkinli... Sürüden ayrılmış kolay bir av gibi.   Yeter! Bu kadarı yeter, her seferinde köprü girişinde bir başınayım. Bir başına ve belki gereksiz birçok kaygıyla köprüden ilk kaçanım, geriye ve hep geriye. Bu sebeple ne yeni coğrafyalar gördüm ne de tanıdım. Hep aynılıklar içinde köhne bir hayatın başrolüydüm. Öyle ya, hayat bir oyundu ve başrolünde yalnız bir adamdım. Hor gördüğü duyguların esiri olmuş, yıpranmış yapayalnız bir adam.   İçimde bir sıkıntı…...
Devamı