Boşvermişlik..


Amaçsızlık, yeryüzünde yaşayan bir canlının kendisine yapabileceği en büyük saygısızlık. Bir canlı, yalnızca organizma olabilmek amacıyla bile milyarlarca hücrenin bir ifadesiyken bu çabanın, bu zahmetin nihai amacı hayatta kalmak için yemek yiyip sıçmak, yeni bireyleri meydana getirmek için kur yapıp sevişmek olmamalıdır. Hayır, hiç bu kadar basit olmamalıdır. İşte, böylesi bir hayatı sıradan görürüm ben. Hayvanız ama fazlasıyız, insan daha fazlasını yapmaya muktedirdir.

 

Öyleyse ne olmalı amacımız? Bilmiyorum. İnsanoğlunun amacı nedir bilmiyorum ama bu kadar hücre bir araya gelmişse yapabileceklerimizin standartla kalması, potansiyelimizi ortaya koymamak, amaca giden yolda çekingen davranışlarda bulunmak bizim için züldür, zulümdür. O halde ne yapıyorsak çok iyi yapmalıyız ve daima yolda olmalıyız; ancak bu şekilde üstüne koyabiliriz ve insanlığı yükseltebiliriz.

 

Bireyin toplum için değersiz olduğunu düşünüyorum ancak bireyin kendisi için değeri tartışmasızdır. Bireyin değeri kendindedir ve o halde de kalmalıdır. Birken hiçiz ama bu hiçliğimiz toplumda başarılarımızla görünür hale geldiğimizde sonlanır.

 

Kalk, savaş, çalış, yol al. Ancak seni bu çekip çıkarabilir karanlıktan aydınlığa. Ancak bu zihnini açabilir ve o zaman fark edebilirsin yaşadığın anı ve hayatını. Eğer ki anlamlandırmak istiyorsan hayatını, vazgeçme, boş verme, aldanma, kendini kandırma.

 

Milyarların temsili aciz olamaz.

 

AC+

(30.05.2020 tarihinde yazılmıştır.)


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Neden Cerrah Olmalıyım?

  Da vinci robotu gibi kollarım, muhteşem uzay algım ve görsel hafızam var. Her cerrahın sahip olamayacağı özene ve titizliğe sahibim. Bir tanrı olsaydı, yarattığı insanlar üzerinde değişiklik yapma yetkisini en çok bana vermek isterdi sanırım, tanrının güvenebileceği yegâne kişi ben olmalıydım.   O halde korkmak niye? Bir insan var olan yeteneğini neden saklamak ister aklım almıyor doğrusu. Bu zamana kadar bu yolda yürümüyor olmam tamamen benim basiretsizliğimdir. Şimdi, geçmişten tek farkım da ‘’cesaretim’’dir.   Çok kere düşündüm acaba kendimi ikna ediyor olabilir miyim diye. Pekâlâ, güzel bir yanıt da bulmuş değilim. Yaptığımın akla yatkın olduğunun ve cesaret işi olduğunun farkındayım. Biraz da kendimi bu işi yapmak için ittiğimi de biliyorum. Sakınarak rahat bir hayat yaşayabileceğimi sanıyordum, yanılıyor olmalıyım, kenarda bekleyerek bir hayatı, bir yeteneği ancak heba edebilirim. Bu sebeple korkmuyorum, cesaretimin kaynağı tam olarak budur.   ‘...
Devamı

Umurumda Değilsiniz!

Resim
Beni umursamayan bir çevreyi haddinden fazla umursadığımı fark ettiğim gündür bugün. Binlerce, hatta milyonlarca insanın arasında standart olanlardan sadece biriyim, ezelden beri bildiğim üzere. Bir de umursanmadığımı fark edemeyecek kadar da aptal!   Bir spermin bir yumurtayla "rastlantısal" birleşmesinin ürünüyüm tıpkı varlığının mucize olduğunu sanan diğerleri gibi, bugüne değin ulaşmam, hayatta kalabilmem de rastlantısal olmuştur. Yaptığım bütün seçimlerde bu bedene, bu bedenin fikirlerine hep dışarıdan bakarak kendimi değerlendirdim ve süzgeçten geçirdim. Bu kimi zaman ahlaki bir süzgeç yerine geçti kimi zaman benliğimin şu anki formunu korumasına sebep oldu. Geç de olsa fark ettim ki bu yaptığım beni kısıtlayan, gereksiz bir "limitör"dü. Beni, ben bile tanıyamamışken etrafımdaki insanların tanımasına imkân yoktu. Niyetim, marjinal olup dikkat çekmek değildir, herkesin beğendiği bir insan haline gelmek hiç değildir; sadece ve sadece bağımsız fikirlerini icr...
Devamı

Belki

Resim
  Yeni, bir başka, toy, yalnız, biraz zavallı his. Yeni yetme bir bedene fazla bir yük daha. Biraz cesaretle belki bir kıvılcım; sonra kor, sonra alev, sonrası yangın; bir ormanı kül edecek kadar haşin ve kuvvetli… Yine bir kadın, aynı masalsı dünya, buğulu bakışlar yine sisli ve kontrolsüz düşünceler. Azı bile zarar, kararı kim bilir ne yapar?   Köprüden geçmek, belki görülmeyen manzaralarla karşılaşmak umuduyla, bilinmeyen coğrafyalarda adımlamak, ürkek ama cesur. Karşı tarafa geçme çabası; yavaş ve temkinli... Sürüden ayrılmış kolay bir av gibi.   Yeter! Bu kadarı yeter, her seferinde köprü girişinde bir başınayım. Bir başına ve belki gereksiz birçok kaygıyla köprüden ilk kaçanım, geriye ve hep geriye. Bu sebeple ne yeni coğrafyalar gördüm ne de tanıdım. Hep aynılıklar içinde köhne bir hayatın başrolüydüm. Öyle ya, hayat bir oyundu ve başrolünde yalnız bir adamdım. Hor gördüğü duyguların esiri olmuş, yıpranmış yapayalnız bir adam.   İçimde bir sıkıntı…...
Devamı