Hayat Ne Kadar Ciddi?

 


İnsanoğlu ne zamandan beri hayatı bu kadar yumuşak yaşıyor? Sanki, çocuk parkında yaşarmış gibi… ‘’Salıncakta mı sallansam, kaydıraktan mı kaysam?’’ Kararlarımız bu kadar laçka işte. ‘’Keşke’’lerle geleceğimiz, geçmişimizle işgal altında. Hayat bu mudur? Tabii ki değildir.

 

Zordu. Dünyaya gelmek, yaşama tutunmak... Var olmak zordu ve hep de öyle olacak. Yaşamayı basite almamak gerek. Her kararımızı uçurumun kenarındaymışız gibi almalıyız çünkü ne kadar farkında olmasak da ciddi bir sürecin içindeyiz. Bunu kavramalı, bilincine varmalıyız. Elinize on tane küp versem ve on saniye içinde bunlardan bir kule yapmanızı istesem; kulenin devrilmeden yükselebilmesi için dikkatinizi işinize adar küpleri özenli manevralarınızla dizmeye çalışırdınız. Hayatınızın da küpleri dizmekten pek bir farkı yok aslında. Tek farkı, size uzun gelen bu süre içinde ciddiyetinizi kaybetmeniz ve hayata dair amacınızı unutmanız.


Ömrünüz kadar süre veriyorum size ve elinizdeki ‘’değer’’ küpleriyle elinizden geldiği kadar uzun bir kule yapmanızı istiyorum. Ne oldu? İşler ciddileşti bir anda, özenmeniz gerekti değil mi? Dikkatli de olmanız lazım, netice de uzun bir kule istedim sizden, öyle yanlış bir küp koymanız kolay müsamaha gösterebileceğiniz cinsten değil. Neme lazım, birkaç küp sonrası yıkılabilirsiniz.

 

Hayat ciddi bir oyun azizim. Artık büyümenin zamanı geldi. Zaman, kararsızlık zamanı değil çünkü her anın değerli, harekete geç. Biraz inisiyatif al, cesur ol ve tutun bu hayata. Taraftar bekleme çevrenden, senin için çalışan milyarlarca hücrelerin dışında, yalnızsın ve hep yalnız olacaksın, unutma!

 

O halde sana verilen süre içerisinde küplerini dizmeye başlayabilirsin, zamanın başladı; ama dinlenmek, ara vermek yine senin elinde, bunu da bilesin.

 


ACT
08.06.2020


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Neden Cerrah Olmalıyım?

  Da vinci robotu gibi kollarım, muhteşem uzay algım ve görsel hafızam var. Her cerrahın sahip olamayacağı özene ve titizliğe sahibim. Bir tanrı olsaydı, yarattığı insanlar üzerinde değişiklik yapma yetkisini en çok bana vermek isterdi sanırım, tanrının güvenebileceği yegâne kişi ben olmalıydım.   O halde korkmak niye? Bir insan var olan yeteneğini neden saklamak ister aklım almıyor doğrusu. Bu zamana kadar bu yolda yürümüyor olmam tamamen benim basiretsizliğimdir. Şimdi, geçmişten tek farkım da ‘’cesaretim’’dir.   Çok kere düşündüm acaba kendimi ikna ediyor olabilir miyim diye. Pekâlâ, güzel bir yanıt da bulmuş değilim. Yaptığımın akla yatkın olduğunun ve cesaret işi olduğunun farkındayım. Biraz da kendimi bu işi yapmak için ittiğimi de biliyorum. Sakınarak rahat bir hayat yaşayabileceğimi sanıyordum, yanılıyor olmalıyım, kenarda bekleyerek bir hayatı, bir yeteneği ancak heba edebilirim. Bu sebeple korkmuyorum, cesaretimin kaynağı tam olarak budur.   ‘...
Devamı

Umurumda Değilsiniz!

Resim
Beni umursamayan bir çevreyi haddinden fazla umursadığımı fark ettiğim gündür bugün. Binlerce, hatta milyonlarca insanın arasında standart olanlardan sadece biriyim, ezelden beri bildiğim üzere. Bir de umursanmadığımı fark edemeyecek kadar da aptal!   Bir spermin bir yumurtayla "rastlantısal" birleşmesinin ürünüyüm tıpkı varlığının mucize olduğunu sanan diğerleri gibi, bugüne değin ulaşmam, hayatta kalabilmem de rastlantısal olmuştur. Yaptığım bütün seçimlerde bu bedene, bu bedenin fikirlerine hep dışarıdan bakarak kendimi değerlendirdim ve süzgeçten geçirdim. Bu kimi zaman ahlaki bir süzgeç yerine geçti kimi zaman benliğimin şu anki formunu korumasına sebep oldu. Geç de olsa fark ettim ki bu yaptığım beni kısıtlayan, gereksiz bir "limitör"dü. Beni, ben bile tanıyamamışken etrafımdaki insanların tanımasına imkân yoktu. Niyetim, marjinal olup dikkat çekmek değildir, herkesin beğendiği bir insan haline gelmek hiç değildir; sadece ve sadece bağımsız fikirlerini icr...
Devamı

Belki

Resim
  Yeni, bir başka, toy, yalnız, biraz zavallı his. Yeni yetme bir bedene fazla bir yük daha. Biraz cesaretle belki bir kıvılcım; sonra kor, sonra alev, sonrası yangın; bir ormanı kül edecek kadar haşin ve kuvvetli… Yine bir kadın, aynı masalsı dünya, buğulu bakışlar yine sisli ve kontrolsüz düşünceler. Azı bile zarar, kararı kim bilir ne yapar?   Köprüden geçmek, belki görülmeyen manzaralarla karşılaşmak umuduyla, bilinmeyen coğrafyalarda adımlamak, ürkek ama cesur. Karşı tarafa geçme çabası; yavaş ve temkinli... Sürüden ayrılmış kolay bir av gibi.   Yeter! Bu kadarı yeter, her seferinde köprü girişinde bir başınayım. Bir başına ve belki gereksiz birçok kaygıyla köprüden ilk kaçanım, geriye ve hep geriye. Bu sebeple ne yeni coğrafyalar gördüm ne de tanıdım. Hep aynılıklar içinde köhne bir hayatın başrolüydüm. Öyle ya, hayat bir oyundu ve başrolünde yalnız bir adamdım. Hor gördüğü duyguların esiri olmuş, yıpranmış yapayalnız bir adam.   İçimde bir sıkıntı…...
Devamı