Lüzumsuzlar Üzerine

Beyni eğitilmemiş, eğitilememiş ve eğitebilecek kapasitede olmayan her insan lüzumsuzdur ancak yerküre için vazgeçilmezdir. Optimal düzene milyonlarca yıl sonunda ulaşmış bizler kendi sistemlerimizin de optimaline ulaşabilmek için rekabet edip savaşmış bulunmaktayız. İyisiyle kötüsüyle şu an elimizdeki sonuç geçmişe kıyasla en iyisidir; tüm zamanların en kötüsü olarak da anılacaktır.

 

İnsan olmamız dolayısıyla sahip olduğumuz değerler en güçlünün yanında elbette zayıfa da az da olsa yaşam hakkı tanıyor dahası en güçlünün hakimiyetinde olan lüzumsuzlar geçim ve iş gücü konusunda gerekli olabiliyor. Pekiyi, lüzumsuzlar neden başkaldırmıyor?

 

Mevcut sistemin en büyük destekçileri lüzumsuzlarken sisteme eleştiri getirebilenler azınlıktaki güç istenciyle yanıp tutuşan yönetenlerdir. Yönetimin baki olabilmesi için lüzumsuzun düşkünlüğüne ve suni güç istencine sahip olması gerekmektedir. Günümüzde destekçisi olmasam da kapitalist sistem bunu başarmaktadır. Mesela yazılı ve görsel uyaranlar lüksü ya da birey için prototip davranışı göstermekte ve lüzumsuza hedef aşılamaktadır. Bu doğrultuda ilerleyen lüzumsuz pekala kontrol edilebilir ve yönetenin ayağına dolanmamış olur.

 

Pekiyi yönetim şart mıdır? Hiçbir yönetim şekli ideal değildir, cumhuriyet bile... Eğitilmemişlerin eğitilmişlerle bir arada yaşayabilmesi için düzenleyici pek çok unsur vardır. Devlet en sistemlisi olup dinlerin de toplumda yegâne düzenleyici bir faktör olduğu unutulmamalıdır. Yönetim toplu yaşayan insanlar için şarttır.

 

ACT

(17.09.2019 tarihinde yazılmıştır.)


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Neden Cerrah Olmalıyım?

  Da vinci robotu gibi kollarım, muhteşem uzay algım ve görsel hafızam var. Her cerrahın sahip olamayacağı özene ve titizliğe sahibim. Bir tanrı olsaydı, yarattığı insanlar üzerinde değişiklik yapma yetkisini en çok bana vermek isterdi sanırım, tanrının güvenebileceği yegâne kişi ben olmalıydım.   O halde korkmak niye? Bir insan var olan yeteneğini neden saklamak ister aklım almıyor doğrusu. Bu zamana kadar bu yolda yürümüyor olmam tamamen benim basiretsizliğimdir. Şimdi, geçmişten tek farkım da ‘’cesaretim’’dir.   Çok kere düşündüm acaba kendimi ikna ediyor olabilir miyim diye. Pekâlâ, güzel bir yanıt da bulmuş değilim. Yaptığımın akla yatkın olduğunun ve cesaret işi olduğunun farkındayım. Biraz da kendimi bu işi yapmak için ittiğimi de biliyorum. Sakınarak rahat bir hayat yaşayabileceğimi sanıyordum, yanılıyor olmalıyım, kenarda bekleyerek bir hayatı, bir yeteneği ancak heba edebilirim. Bu sebeple korkmuyorum, cesaretimin kaynağı tam olarak budur.   ‘...
Devamı

Umurumda Değilsiniz!

Resim
Beni umursamayan bir çevreyi haddinden fazla umursadığımı fark ettiğim gündür bugün. Binlerce, hatta milyonlarca insanın arasında standart olanlardan sadece biriyim, ezelden beri bildiğim üzere. Bir de umursanmadığımı fark edemeyecek kadar da aptal!   Bir spermin bir yumurtayla "rastlantısal" birleşmesinin ürünüyüm tıpkı varlığının mucize olduğunu sanan diğerleri gibi, bugüne değin ulaşmam, hayatta kalabilmem de rastlantısal olmuştur. Yaptığım bütün seçimlerde bu bedene, bu bedenin fikirlerine hep dışarıdan bakarak kendimi değerlendirdim ve süzgeçten geçirdim. Bu kimi zaman ahlaki bir süzgeç yerine geçti kimi zaman benliğimin şu anki formunu korumasına sebep oldu. Geç de olsa fark ettim ki bu yaptığım beni kısıtlayan, gereksiz bir "limitör"dü. Beni, ben bile tanıyamamışken etrafımdaki insanların tanımasına imkân yoktu. Niyetim, marjinal olup dikkat çekmek değildir, herkesin beğendiği bir insan haline gelmek hiç değildir; sadece ve sadece bağımsız fikirlerini icr...
Devamı

Belki

Resim
  Yeni, bir başka, toy, yalnız, biraz zavallı his. Yeni yetme bir bedene fazla bir yük daha. Biraz cesaretle belki bir kıvılcım; sonra kor, sonra alev, sonrası yangın; bir ormanı kül edecek kadar haşin ve kuvvetli… Yine bir kadın, aynı masalsı dünya, buğulu bakışlar yine sisli ve kontrolsüz düşünceler. Azı bile zarar, kararı kim bilir ne yapar?   Köprüden geçmek, belki görülmeyen manzaralarla karşılaşmak umuduyla, bilinmeyen coğrafyalarda adımlamak, ürkek ama cesur. Karşı tarafa geçme çabası; yavaş ve temkinli... Sürüden ayrılmış kolay bir av gibi.   Yeter! Bu kadarı yeter, her seferinde köprü girişinde bir başınayım. Bir başına ve belki gereksiz birçok kaygıyla köprüden ilk kaçanım, geriye ve hep geriye. Bu sebeple ne yeni coğrafyalar gördüm ne de tanıdım. Hep aynılıklar içinde köhne bir hayatın başrolüydüm. Öyle ya, hayat bir oyundu ve başrolünde yalnız bir adamdım. Hor gördüğü duyguların esiri olmuş, yıpranmış yapayalnız bir adam.   İçimde bir sıkıntı…...
Devamı