Hissel Bazı Münakaşalar

 

İçten içe tanıdığım bir histir bu. İç gıcıklayan, güzel anları müjdeleyen belli belirsiz bir tedirginlik hali. Bu hareketsiz, bir o kadar sessiz çırpınışlar da nedir? Gelecek hakkında ahkâm kesen beni şu ana bağlayan bu duygusal yoğunluk… En olmadık zamanda aklımı başımdan alan hissi bir karmaşa. Sanki bir uyuşturucu ki bedenimi meçhule prangalayan tuhaf bir heyecan. İşte aciz olan ben ve karşısında kadın olan aşk.

 

Bir kişi çıkacak ki karşıma, anlamsız Dünyam birden başkalaşacak. Karanlık Dünyam aydınlanacak. Geriye ne keder ne üzüntü kalacak. Bir kez daha doğacağım belki. Mutlulukları betimleyen kelimelerin en kifayetsiz olanlarına defalarca kısa ziyaretlerde bulunacağım. Her doğan yeni güneş, şafağın ilk dakikalarında ilk beni ısıtacak, gözlerimi kısacak, gözyaşlarımı buharlaştıracak.

 

Var olduğumu anlayacağım belki binlerce defa birlikte ritim tutan kalplerle. Aldığım nefesi hissedeceğim ve nefes verebileceğim benden yıllar yıl sonra bile.

 

Sevmek sevilmek arasında yitip gidecek zaman, unutacağım hayatın telaşını. Aklımda kalan bir tek, yine seni sevmek olacak. Beni benimle yoğuran; beni benimle büyüten sevgin işte.

 

Vakit akıp gidecek, elimizden akıp giden zamana aldırış etmeyeceğiz; usturuplu bir bakışla alay edeceğiz.

 

Saftirik bir gülüş, bir yarım bakış benim günümü şenlendirecek. Pek keyifsiz Dünyaya yine pek yakışmayan dakikalar, günler, yıllar… Ardında kalan ne eser ne miras; artığı bir insan kadar.

 

Kalbim çarpıyor, düşüncelerim sisli; önümü görmek epey zahmetli. Belki bir ışık... Kahretsin, bir ışık arıyorum. En iyisi mi sana doğru yaklaşmalı; ancak o zaman görebildiklerim anlamlı ve ışıltılı.

 

İşte şimdi buradayım ve bir ışığın özlemini duyuyorum.

 

Nitekim, kavgam bir heves, hislerim yosma. Bilirim beni sersemleteni, bilirim sokak lambası etrafında anlamsızca turlayan kelebeği. Düşmemek, yenilmemek adına bu yüzden uçarım hep karanlıklara. Gözümü alan, gönlümü çalan ışıklar; siz yanmaya, ben seyreylemeye devam.

AC+

(25.10.2020 tarihinde yazılmıştır.)

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Neden Cerrah Olmalıyım?

  Da vinci robotu gibi kollarım, muhteşem uzay algım ve görsel hafızam var. Her cerrahın sahip olamayacağı özene ve titizliğe sahibim. Bir tanrı olsaydı, yarattığı insanlar üzerinde değişiklik yapma yetkisini en çok bana vermek isterdi sanırım, tanrının güvenebileceği yegâne kişi ben olmalıydım.   O halde korkmak niye? Bir insan var olan yeteneğini neden saklamak ister aklım almıyor doğrusu. Bu zamana kadar bu yolda yürümüyor olmam tamamen benim basiretsizliğimdir. Şimdi, geçmişten tek farkım da ‘’cesaretim’’dir.   Çok kere düşündüm acaba kendimi ikna ediyor olabilir miyim diye. Pekâlâ, güzel bir yanıt da bulmuş değilim. Yaptığımın akla yatkın olduğunun ve cesaret işi olduğunun farkındayım. Biraz da kendimi bu işi yapmak için ittiğimi de biliyorum. Sakınarak rahat bir hayat yaşayabileceğimi sanıyordum, yanılıyor olmalıyım, kenarda bekleyerek bir hayatı, bir yeteneği ancak heba edebilirim. Bu sebeple korkmuyorum, cesaretimin kaynağı tam olarak budur.   ‘’Kaos’’, düzen yara
Devamı

İç Sesle Sohbet

Resim
Şimdi ne hissettiğimi bile bilmediğim bir zamanda boşluğa doğru sürüklenişimin 9536. günündeyim, daha ne kadar günümün kaldığını bilmiyorum. Bazen fare makarasında koşuyormuşum gibi geliyor, koşmayı bırakmak istiyorum çünkü ne için koştuğumu unutuyorum. Yeter bu kadar dediğim anda vücudum yalpalamaya başlıyor, sanki yaklaşmakta olan bir sıtma krizi var, öylesine sarsılacak hepten vücudum. Kriz gelmiyor, titremiyorum ama kötü his bir türlü bırakmıyor yakamı.   Gelecekteki beni inşa ediyorum ama yapayalnız hissediyorum, tek yoldaşım var o da ‘’kendim’’. Amacım neydi, ne yapmak istiyorum, nasıl bir hayat yaşamak istiyorum bir sürü sorum var ama düşünmeye zamanım yok. Etrafımda hiç kimseyi istemiyorum. Yalnız hissediyorum o vakit nedir yanımdaki bu gereksiz kalabalık. En yakınım da en uzağımda olmasın hayatımda, bir tek kalsın istiyorum: ‘’ben’’. Kalabalıklar içinde ne düşündüğümü bile duyamaz hale geliyorum, duyamıyorum, odaklanamıyorum.   Öyle bir an gelecek ki bu kötü his kaybolacak tı
Devamı

Belki

Resim
  Yeni, bir başka, toy, yalnız, biraz zavallı his. Yeni yetme bir bedene fazla bir yük daha. Biraz cesaretle belki bir kıvılcım; sonra kor, sonra alev, sonrası yangın; bir ormanı kül edecek kadar haşin ve kuvvetli… Yine bir kadın, aynı masalsı dünya, buğulu bakışlar yine sisli ve kontrolsüz düşünceler. Azı bile zarar, kararı kim bilir ne yapar?   Köprüden geçmek, belki görülmeyen manzaralarla karşılaşmak umuduyla, bilinmeyen coğrafyalarda adımlamak, ürkek ama cesur. Karşı tarafa geçme çabası; yavaş ve temkinli... Sürüden ayrılmış kolay bir av gibi.   Yeter! Bu kadarı yeter, her seferinde köprü girişinde bir başınayım. Bir başına ve belki gereksiz birçok kaygıyla köprüden ilk kaçanım, geriye ve hep geriye. Bu sebeple ne yeni coğrafyalar gördüm ne de tanıdım. Hep aynılıklar içinde köhne bir hayatın başrolüydüm. Öyle ya, hayat bir oyundu ve başrolünde yalnız bir adamdım. Hor gördüğü duyguların esiri olmuş, yıpranmış yapayalnız bir adam.   İçimde bir sıkıntı… Sebebi tek bir ‘’g
Devamı