Şiir: Gökyüzüne İltica

 



Küçük, aptal, yeşil çam

Zavallı seçemedi dikilip duracağı;

Büyüyüp yeşereceği, göğe uzanacağı yeri.

Vatanım dediği toprakları, benimseyemedi.


Belki, hep tohum olarak kalmak istedi.

Belki, ölüm uykusunda kalmak, hiç uyanmamak…

Önce toprak kabul etti, sonra su, sonrası malum.

Artık bir başına başladı, yeniyetme hayata.

Doğduğu topraklara inat, gökyüzüne iltica.

 

Ulaşmak tek arzusuydu, birbirini kovalayan bulutlara

Yeşil yapraklarıyla karışmak, mavilerden açık mavilere

Esen her rüzgâr, şehvetle çağırıyor, çıldırtıyordu.

Zayıf dallarını göğe uzatmış, çırpınıyordu.


Her esen rüzgâr umut oluyor, daha çok çırpınıyordu.

Handiyse uçacak.

Uçmayı dallarına misafir kuşlardan öğrenmişti.

Gayrette sebat edip daha çok çırpınmak tek yoluydu bu göçün.

 

Küçük, aptal, yeşil çam.

Koparamadı köklerini vatanından.

İhanet edemedi besleyen suyuna.

Toprağın şefkatine yenildi.

 

En okkalı küfürleri, gökyüzüneydi artık.

Mağlubiyeti köklerine kadar yaşamıştı, sindirmesi çok zor.

Zira aklında ne toprağına sarılmak, ne de gökyüzüne uçmak...

Esintileri dallarına serseri olmuş gökyüzünün,

Savuşturmuş, itmiş, direnmiş.

Epey küsmüş.

 

Kaderin en keyifsiz oyununa dallarını bükmüş.

Şimdiyse ölümü bekliyordu,

Sanki yaşamayı o seçmiş gibi.

Koca, yaşlı, yeşil çam.


08.11.2020

AC+

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Neden Cerrah Olmalıyım?

  Da vinci robotu gibi kollarım, muhteşem uzay algım ve görsel hafızam var. Her cerrahın sahip olamayacağı özene ve titizliğe sahibim. Bir tanrı olsaydı, yarattığı insanlar üzerinde değişiklik yapma yetkisini en çok bana vermek isterdi sanırım, tanrının güvenebileceği yegâne kişi ben olmalıydım.   O halde korkmak niye? Bir insan var olan yeteneğini neden saklamak ister aklım almıyor doğrusu. Bu zamana kadar bu yolda yürümüyor olmam tamamen benim basiretsizliğimdir. Şimdi, geçmişten tek farkım da ‘’cesaretim’’dir.   Çok kere düşündüm acaba kendimi ikna ediyor olabilir miyim diye. Pekâlâ, güzel bir yanıt da bulmuş değilim. Yaptığımın akla yatkın olduğunun ve cesaret işi olduğunun farkındayım. Biraz da kendimi bu işi yapmak için ittiğimi de biliyorum. Sakınarak rahat bir hayat yaşayabileceğimi sanıyordum, yanılıyor olmalıyım, kenarda bekleyerek bir hayatı, bir yeteneği ancak heba edebilirim. Bu sebeple korkmuyorum, cesaretimin kaynağı tam olarak budur.   ‘...
Devamı

Umurumda Değilsiniz!

Resim
Beni umursamayan bir çevreyi haddinden fazla umursadığımı fark ettiğim gündür bugün. Binlerce, hatta milyonlarca insanın arasında standart olanlardan sadece biriyim, ezelden beri bildiğim üzere. Bir de umursanmadığımı fark edemeyecek kadar da aptal!   Bir spermin bir yumurtayla "rastlantısal" birleşmesinin ürünüyüm tıpkı varlığının mucize olduğunu sanan diğerleri gibi, bugüne değin ulaşmam, hayatta kalabilmem de rastlantısal olmuştur. Yaptığım bütün seçimlerde bu bedene, bu bedenin fikirlerine hep dışarıdan bakarak kendimi değerlendirdim ve süzgeçten geçirdim. Bu kimi zaman ahlaki bir süzgeç yerine geçti kimi zaman benliğimin şu anki formunu korumasına sebep oldu. Geç de olsa fark ettim ki bu yaptığım beni kısıtlayan, gereksiz bir "limitör"dü. Beni, ben bile tanıyamamışken etrafımdaki insanların tanımasına imkân yoktu. Niyetim, marjinal olup dikkat çekmek değildir, herkesin beğendiği bir insan haline gelmek hiç değildir; sadece ve sadece bağımsız fikirlerini icr...
Devamı

Belki

Resim
  Yeni, bir başka, toy, yalnız, biraz zavallı his. Yeni yetme bir bedene fazla bir yük daha. Biraz cesaretle belki bir kıvılcım; sonra kor, sonra alev, sonrası yangın; bir ormanı kül edecek kadar haşin ve kuvvetli… Yine bir kadın, aynı masalsı dünya, buğulu bakışlar yine sisli ve kontrolsüz düşünceler. Azı bile zarar, kararı kim bilir ne yapar?   Köprüden geçmek, belki görülmeyen manzaralarla karşılaşmak umuduyla, bilinmeyen coğrafyalarda adımlamak, ürkek ama cesur. Karşı tarafa geçme çabası; yavaş ve temkinli... Sürüden ayrılmış kolay bir av gibi.   Yeter! Bu kadarı yeter, her seferinde köprü girişinde bir başınayım. Bir başına ve belki gereksiz birçok kaygıyla köprüden ilk kaçanım, geriye ve hep geriye. Bu sebeple ne yeni coğrafyalar gördüm ne de tanıdım. Hep aynılıklar içinde köhne bir hayatın başrolüydüm. Öyle ya, hayat bir oyundu ve başrolünde yalnız bir adamdım. Hor gördüğü duyguların esiri olmuş, yıpranmış yapayalnız bir adam.   İçimde bir sıkıntı…...
Devamı