Yaşa ve Öl

 

Öylesine yazmak istedim bu sefer. Yazmak belki de irinimi akıtmak, kanamak belki; sonunda rahatlamak. Ne kadar süslü yazmayayım bu sefer desem de dökülüyor dilimden vecizeler, danteller. Bakıyorum yanımdakilere, kendime, elime; komik geliyor. Gerçekliğe alışmışız, alıştığımız yapaylıklar kadar. İşte o kadar sahte. Ne kadar gülsem de içten değil, ne kadar gülünse de gerçek bir kahkaha değil. Daha ne kadar birbirimizi kandırabiliriz bilmiyorum ama duyumsadıklarımız asıl olan değil.

 

Bedenleri görür en az 100000 insan, bir kısmı yolda karşılaşılanlar kadar ırak, durakta beklenilen kadar soğuk öylesine bir bakış kadar umursamaz. Yakın bildiklerimiz de ay kadar uzak. Karışla ölçemeyeceğimiz kadar yakın. İşte koca gezegen, kalabalık yurtlar, ,büyük saçma mücadeleler. Hepsinde çoksun sandığın her anı yalnızsın

 

Kandırmayalım artık birbirimizi. Sığınabilecek bir liman yok bu hayatta. Yapayalnız seyir halindesin koca okyanusun ortasında. Gökyüzünde bir sürü ışık var. Alabildiğine uzaklar. Yalnızsın, üşüyorsun ama alışmalısın. Elini uzatsan da yakalayamazsın.

 

Fark edebiliyor musun zamanı, ne uğruna harcadığın anı? İdrak edemiyorsun, edemiyorum, edemiyoruz. İşte öyle yaşayıp gidiyoruz. Yapma, bu kadar da olmaz deme, isyan edip durma şu sisteme. Sistem kötü pis ama iştiraklerin en büyüğü senden gelir e be keriz. Sızlanıp durduğunda sanıyor musun en marjinal sensin. Marjinal olan sadece dişlisi farklı bir çarkın tekisin.

 

Efendim nasıl organik varlıklarız ki duygular yaşamaktayız bir de şu tepesine bindiğim hayatın. Hayaller kurup avutmaktayız büsbütün. Sadece bağırmak istiyorum bağırmak ve haykırmak: UYAN

 


Uyukladığın rüyasında olduğun bir hayat, bak karınca kardeş işte kırıntılarını yuvaya taşıyorsun ya kışın karnını yuvana taşıdıklarınla doyur sonra yazın çık kırıntı peşine düş böyle böyle bir hayatın sonunda elden ayaktan düş, öl ve geber. Ne yani hayat bu mu? Buysa bu kadar zahmet neden ha, neden? Neden kendimizi bu kadar yoruyoruz, neden bir yerlere gelebilmek için bu kadar didinip çalışıyoruz?Kırıntılar yuvaya zahmetsiz gelsin diye mi? E be keriz kardeşim kırıntı yuvaya zahmetsiz gelecek diye belanın üstüne yine binilmiş, sen bunun farkında değil misin? ALOOOO

 

Ne sen anlayabildin, ne ben anlayabildim; eyvallah hiçbir bok anlayamadık olup bitenden ama bir duralım değil mi ‘’Aga biz ne bok yemeye yaşıyoruz diye’’ Hadi sorduk diyelim, cevap da alamadık. E babacım biz yine cevapsız bir alemde saçma bir rüyanın basit figüranlarıyız. Daha neyin davasındayız?

 

Ooo büyük işler yapacakmış beyim. Haspam yap! Yap en büyük işleri yap, en büyük rütbelere çık, gezegeni baştan yarat hatta yetmesin ‘’baştan yarat ellerimi, başan yarat gözlerimi’’. Eee, ne oldu şimdi hayat anlamla mı buluştu, her şey çok mu güzel oldu? Ben sana söyleyeyim mi kaldırımın arasında es kaza fark ettiğin yosun var ya işte onun kadar belirsiz bir evrende onun kadar hayata tutunmaya çalışıyorsun, o kadar. Daha fazla anlam yüklemenin bir anlamı yok. YOK İŞTE

 

Böyle yazıp yazıp birazdan yatacağım ve uyandığımda boktan hayatıma geri döneceğim. Kendi kendimizi sürekli itekliyoruz. Sahneye itekliyoruz, bocalayacağız ama biliyoruz ya her şey yine iyi olacak alışacağız o sebeple yılmıyoruz. İtekle babam itekle. EEE, eline ne geçti bre deyyuz? Ne oldu neyi amaçladın da nereye vardın, bunların hiçbirini planlayamazdın yalnızca itekledin kendini, itekleye itekleye baktın buralara kadar geldin. Hepsi bu.

Vakit uyku vakti, yat uyu; mesai, yorulmaca, acıkmaca, sıçmaca. YAŞA VE ÖL


ACT

(16.12.2020 tarihinde yazılmıştır.)

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Neden Cerrah Olmalıyım?

  Da vinci robotu gibi kollarım, muhteşem uzay algım ve görsel hafızam var. Her cerrahın sahip olamayacağı özene ve titizliğe sahibim. Bir tanrı olsaydı, yarattığı insanlar üzerinde değişiklik yapma yetkisini en çok bana vermek isterdi sanırım, tanrının güvenebileceği yegâne kişi ben olmalıydım.   O halde korkmak niye? Bir insan var olan yeteneğini neden saklamak ister aklım almıyor doğrusu. Bu zamana kadar bu yolda yürümüyor olmam tamamen benim basiretsizliğimdir. Şimdi, geçmişten tek farkım da ‘’cesaretim’’dir.   Çok kere düşündüm acaba kendimi ikna ediyor olabilir miyim diye. Pekâlâ, güzel bir yanıt da bulmuş değilim. Yaptığımın akla yatkın olduğunun ve cesaret işi olduğunun farkındayım. Biraz da kendimi bu işi yapmak için ittiğimi de biliyorum. Sakınarak rahat bir hayat yaşayabileceğimi sanıyordum, yanılıyor olmalıyım, kenarda bekleyerek bir hayatı, bir yeteneği ancak heba edebilirim. Bu sebeple korkmuyorum, cesaretimin kaynağı tam olarak budur.   ‘...
Devamı

Umurumda Değilsiniz!

Resim
Beni umursamayan bir çevreyi haddinden fazla umursadığımı fark ettiğim gündür bugün. Binlerce, hatta milyonlarca insanın arasında standart olanlardan sadece biriyim, ezelden beri bildiğim üzere. Bir de umursanmadığımı fark edemeyecek kadar da aptal!   Bir spermin bir yumurtayla "rastlantısal" birleşmesinin ürünüyüm tıpkı varlığının mucize olduğunu sanan diğerleri gibi, bugüne değin ulaşmam, hayatta kalabilmem de rastlantısal olmuştur. Yaptığım bütün seçimlerde bu bedene, bu bedenin fikirlerine hep dışarıdan bakarak kendimi değerlendirdim ve süzgeçten geçirdim. Bu kimi zaman ahlaki bir süzgeç yerine geçti kimi zaman benliğimin şu anki formunu korumasına sebep oldu. Geç de olsa fark ettim ki bu yaptığım beni kısıtlayan, gereksiz bir "limitör"dü. Beni, ben bile tanıyamamışken etrafımdaki insanların tanımasına imkân yoktu. Niyetim, marjinal olup dikkat çekmek değildir, herkesin beğendiği bir insan haline gelmek hiç değildir; sadece ve sadece bağımsız fikirlerini icr...
Devamı

Belki

Resim
  Yeni, bir başka, toy, yalnız, biraz zavallı his. Yeni yetme bir bedene fazla bir yük daha. Biraz cesaretle belki bir kıvılcım; sonra kor, sonra alev, sonrası yangın; bir ormanı kül edecek kadar haşin ve kuvvetli… Yine bir kadın, aynı masalsı dünya, buğulu bakışlar yine sisli ve kontrolsüz düşünceler. Azı bile zarar, kararı kim bilir ne yapar?   Köprüden geçmek, belki görülmeyen manzaralarla karşılaşmak umuduyla, bilinmeyen coğrafyalarda adımlamak, ürkek ama cesur. Karşı tarafa geçme çabası; yavaş ve temkinli... Sürüden ayrılmış kolay bir av gibi.   Yeter! Bu kadarı yeter, her seferinde köprü girişinde bir başınayım. Bir başına ve belki gereksiz birçok kaygıyla köprüden ilk kaçanım, geriye ve hep geriye. Bu sebeple ne yeni coğrafyalar gördüm ne de tanıdım. Hep aynılıklar içinde köhne bir hayatın başrolüydüm. Öyle ya, hayat bir oyundu ve başrolünde yalnız bir adamdım. Hor gördüğü duyguların esiri olmuş, yıpranmış yapayalnız bir adam.   İçimde bir sıkıntı…...
Devamı