Hayatsikenler

 

Evet, romalılar literatüre girebilecek yeni bir canlı türünü tanıtmak isterim sizlere. Esasında hayatsikenler hep vardı; hatta aramızda, çok yakınlarımızdaydı. Gelelim bu yeni cinse, bilimsel adlarını ben koydum, bir yerde bu cins insanlar benim buluşum sayılır.

 

Kim bu hayatsikenler? Hayatsikenler, insan formunda olup hayatınızdaki dost gözüken, sarmaşık gibi saran insanlardır; tanımadığınız, belki en yakınlarınızdan/ailenizden birisi bile olabilir, kim bilir? Efendim, hayat dediğimiz başı belli, sonu epey belirsiz olan süreçte bahsi geçen cins insan güruhu sizlerle sırdaş olur, yoldaş olur, dert dinler; belki derman olur, faydası da vardır lakin sıkı durun: İçten içe sizleri kemirir durur. Farkında olmadan hayatınıza yön verir. Dert dinler ama derdin çoğunu o anlatır. Derman olur ama sizde yeni yaralar açar çoğu da onarılmaz olur. Hayatsikenlerin faydası vardır ama varlıklarından bir haber olduğunuz o kadar çok canlı türü vardır ki sizin adınıza denizdeki alglere, fotosentez yapan tüm bitki cemaatine vs. teşekkürlerimi borç bilirim.

 

İnsanız, güven duygusunun müptelasıyız ve maalesef bu cinse de güven duyarız. İşte, ‘’güvensizlik’’ hayatsikenlere karşı en büyük gardımızken bu gardı indiririz ve hayatımıza karışmalarına usul usul izin veririz.

 

Hayat, basit bir olgudur, yine bize göreceli olarak uzun bir süre gibi gelir. Bizler hayata çok fazla anlam yükleriz. Anlamlandıramadığımız bu olguda tehlikeli bir mayındır işte bu hayatsikenler. Mayına bir kere çarparsınız ve hayatınız sikilir.

 

Pekiyi çözüm nedir? Hayatsikenlere karşı kullanabileceğimiz püskürtmeli bir ilaç var mıdır? Ya da zehirli kokusuz tabletler gibi haşere karşıtı bir çözüm? Hayatsikenin tesbiti imkansızdır, bu cinsi diğerlerinden ayırmak pek mümkün değildir. Ee, ne yapalım? Bahsi geçen bir gardımız: ‘’güvensizlik’’.

 

Tetikte olmalı organizma, yaşamak için tüketmeli, kendini tüketmesi gerekse bile. Güven, bir okçu taburunun ok yağmuru başlattığı sırada tam da okların hedefleri doğrultusunda durup ota böceğe bakan zavallı asker kadar aciz, hor görülmesi gereken bir duygudur.

 

Bu dünyada insanın kendi düşüncelerine ve seçimlerine yer yer güvensizlikle yaklaşması gerekir. Kim bilir, belki içimizde bir yerlerde hayatsiken ruhu vardır.


AC+

25.02.21



Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Neden Cerrah Olmalıyım?

  Da vinci robotu gibi kollarım, muhteşem uzay algım ve görsel hafızam var. Her cerrahın sahip olamayacağı özene ve titizliğe sahibim. Bir tanrı olsaydı, yarattığı insanlar üzerinde değişiklik yapma yetkisini en çok bana vermek isterdi sanırım, tanrının güvenebileceği yegâne kişi ben olmalıydım.   O halde korkmak niye? Bir insan var olan yeteneğini neden saklamak ister aklım almıyor doğrusu. Bu zamana kadar bu yolda yürümüyor olmam tamamen benim basiretsizliğimdir. Şimdi, geçmişten tek farkım da ‘’cesaretim’’dir.   Çok kere düşündüm acaba kendimi ikna ediyor olabilir miyim diye. Pekâlâ, güzel bir yanıt da bulmuş değilim. Yaptığımın akla yatkın olduğunun ve cesaret işi olduğunun farkındayım. Biraz da kendimi bu işi yapmak için ittiğimi de biliyorum. Sakınarak rahat bir hayat yaşayabileceğimi sanıyordum, yanılıyor olmalıyım, kenarda bekleyerek bir hayatı, bir yeteneği ancak heba edebilirim. Bu sebeple korkmuyorum, cesaretimin kaynağı tam olarak budur.   ‘...
Devamı

Umurumda Değilsiniz!

Resim
Beni umursamayan bir çevreyi haddinden fazla umursadığımı fark ettiğim gündür bugün. Binlerce, hatta milyonlarca insanın arasında standart olanlardan sadece biriyim, ezelden beri bildiğim üzere. Bir de umursanmadığımı fark edemeyecek kadar da aptal!   Bir spermin bir yumurtayla "rastlantısal" birleşmesinin ürünüyüm tıpkı varlığının mucize olduğunu sanan diğerleri gibi, bugüne değin ulaşmam, hayatta kalabilmem de rastlantısal olmuştur. Yaptığım bütün seçimlerde bu bedene, bu bedenin fikirlerine hep dışarıdan bakarak kendimi değerlendirdim ve süzgeçten geçirdim. Bu kimi zaman ahlaki bir süzgeç yerine geçti kimi zaman benliğimin şu anki formunu korumasına sebep oldu. Geç de olsa fark ettim ki bu yaptığım beni kısıtlayan, gereksiz bir "limitör"dü. Beni, ben bile tanıyamamışken etrafımdaki insanların tanımasına imkân yoktu. Niyetim, marjinal olup dikkat çekmek değildir, herkesin beğendiği bir insan haline gelmek hiç değildir; sadece ve sadece bağımsız fikirlerini icr...
Devamı

Belki

Resim
  Yeni, bir başka, toy, yalnız, biraz zavallı his. Yeni yetme bir bedene fazla bir yük daha. Biraz cesaretle belki bir kıvılcım; sonra kor, sonra alev, sonrası yangın; bir ormanı kül edecek kadar haşin ve kuvvetli… Yine bir kadın, aynı masalsı dünya, buğulu bakışlar yine sisli ve kontrolsüz düşünceler. Azı bile zarar, kararı kim bilir ne yapar?   Köprüden geçmek, belki görülmeyen manzaralarla karşılaşmak umuduyla, bilinmeyen coğrafyalarda adımlamak, ürkek ama cesur. Karşı tarafa geçme çabası; yavaş ve temkinli... Sürüden ayrılmış kolay bir av gibi.   Yeter! Bu kadarı yeter, her seferinde köprü girişinde bir başınayım. Bir başına ve belki gereksiz birçok kaygıyla köprüden ilk kaçanım, geriye ve hep geriye. Bu sebeple ne yeni coğrafyalar gördüm ne de tanıdım. Hep aynılıklar içinde köhne bir hayatın başrolüydüm. Öyle ya, hayat bir oyundu ve başrolünde yalnız bir adamdım. Hor gördüğü duyguların esiri olmuş, yıpranmış yapayalnız bir adam.   İçimde bir sıkıntı…...
Devamı