Gri Kirli Bulut

 

Rüzgara savrulan her kül geçmişinde kordu, güçtü. Şimdi bütün hafifliğiyle naif karbon parçaları… Göğe dimdik uzanan bacadan tüten duman sanki geçmiş zamana bir isyan. Öyle ya yanan her parça anılardan oluşan anlamlı bir yığındı.

Gökyüzü griydi, sanki baca boyuyordu. Krematoryum tasvirini ancak psikolojisi fena halde bozulmuş bir velet yapabilirdi.  Tek düze kurşuni renkler… En koyusundan siyah, en açığıysa gri. Binlerce insanın hayaliydi yanan bu devasa odada, bacadan çıkansa fragman; yanacak her hayalin fragmanı. Dışarıda yanmayan insanların hayalinden tek farkı gerçekleşme ihtimalini yitirmiş olmaları. Birisi hayal kuracak en renklisinden, bir diğeriyse kurmayı bırakacaktı. Hayat ne kadar renkli hayallere yer açsa da en nihayetinde prömiyeri gri tonlarında olacaktı, görebildiklerinse yanına kâr…

‘’İsyan etmek istiyorsun biliyorum, bağırmak, yeri göğü oynatmak... Sana vadedilen bu değildi, kandırıldın. Aramıza hoş geldin.

Burada yalnızca sessizlik vardır, hayal yoktur; olabildiğince gerçektir acılarımız. Kızımdır şu az ötede yatan. Ne hayalleri vardı, büyüyecek doktor olacaktı. Annesi onu terk etti, ilk büyük hayal kırıklığını o zaman yaşadı. Bir SS subayı mermisiyle kandırdı annesini, yazık; beni de çok kırdı.

Hayalleri çoktu ama benim hayallerim daha çoktu. Kızımın ve annesinin de hayallerime dahil edersek en fazla renkli hayali ben kurmuştum. Ama bayım bana soracak olursanız: Bu dünyanın renkli olmasına aldanmamalısınız, kutsal kitabım da bunu teyit eder ki biz bu dünyaya mutlu olmak için gelmedik. Tek bir amacımız vardır o da acı çekmek çünkü acı çekmek kutsaldır.’’

Çıtırtılar sanki bir şeyler fısıldıyordu; ağır, sakin ve sıcak. Önce kor halinde bacaya doğru yükseliyor sonra büyük bir hızla püskürüyordu. Süzülen gri karbon parçalar her biri eskisinden hafif ve aynılık içinde dağılıyorlardı.

Bugün Doğu Forster kampından gönderilen 68 yahudiyi krematoryumda yaktık. Günlük yazmak dışında başka yapabildiğim bir şey yok burada. Her birinin suratına baktığımda bir şeyler anlıyorum sanıyorum, sanırım deliriyorum. Bu iş insanlığımı sorgulamama sebep oluyor. Onlarca insandan hiçbir farkım yok ama onlara bir kader biçiyoruz, bu hiç adil değil.

 

17 Kasım 1937



ACT

(23.03.2020 tarihinde yazılmıştır.)

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

İç Sesle Sohbet

Resim
Şimdi ne hissettiğimi bile bilmediğim bir zamanda boşluğa doğru sürüklenişimin 9536. günündeyim, daha ne kadar günümün kaldığını bilmiyorum. Bazen fare makarasında koşuyormuşum gibi geliyor, koşmayı bırakmak istiyorum çünkü ne için koştuğumu unutuyorum. Yeter bu kadar dediğim anda vücudum yalpalamaya başlıyor, sanki yaklaşmakta olan bir sıtma krizi var, öylesine sarsılacak hepten vücudum. Kriz gelmiyor, titremiyorum ama kötü his bir türlü bırakmıyor yakamı.   Gelecekteki beni inşa ediyorum ama yapayalnız hissediyorum, tek yoldaşım var o da ‘’kendim’’. Amacım neydi, ne yapmak istiyorum, nasıl bir hayat yaşamak istiyorum bir sürü sorum var ama düşünmeye zamanım yok. Etrafımda hiç kimseyi istemiyorum. Yalnız hissediyorum o vakit nedir yanımdaki bu gereksiz kalabalık. En yakınım da en uzağımda olmasın hayatımda, bir tek kalsın istiyorum: ‘’ben’’. Kalabalıklar içinde ne düşündüğümü bile duyamaz hale geliyorum, duyamıyorum, odaklanamıyorum.   Öyle bir an gelecek ki bu kötü his kaybolacak tı
Devamı

Belki

Resim
  Yeni, bir başka, toy, yalnız, biraz zavallı his. Yeni yetme bir bedene fazla bir yük daha. Biraz cesaretle belki bir kıvılcım; sonra kor, sonra alev, sonrası yangın; bir ormanı kül edecek kadar haşin ve kuvvetli… Yine bir kadın, aynı masalsı dünya, buğulu bakışlar yine sisli ve kontrolsüz düşünceler. Azı bile zarar, kararı kim bilir ne yapar?   Köprüden geçmek, belki görülmeyen manzaralarla karşılaşmak umuduyla, bilinmeyen coğrafyalarda adımlamak, ürkek ama cesur. Karşı tarafa geçme çabası; yavaş ve temkinli... Sürüden ayrılmış kolay bir av gibi.   Yeter! Bu kadarı yeter, her seferinde köprü girişinde bir başınayım. Bir başına ve belki gereksiz birçok kaygıyla köprüden ilk kaçanım, geriye ve hep geriye. Bu sebeple ne yeni coğrafyalar gördüm ne de tanıdım. Hep aynılıklar içinde köhne bir hayatın başrolüydüm. Öyle ya, hayat bir oyundu ve başrolünde yalnız bir adamdım. Hor gördüğü duyguların esiri olmuş, yıpranmış yapayalnız bir adam.   İçimde bir sıkıntı… Sebebi tek bir ‘’g
Devamı

Kısa Öykü: Huzur

  Yıldız korusunda tepedeki çocuk parkında banka oturmuş seyre dalmıştım. Salıncakta sallanan çocuklar, oradan oraya koşuşturanlar, yetişkin sahibine muhalefet edenler ve oyun kurucusuna inat giden bebeler. Anlamsız bir sevinç yaşıyorlar sanki az önce doğmamışlar gibi. Arkalarında sürüklenen daha ihtiyar olanları hayatın sillesini yemiş, küçük şirketlerinin sahipleri… Sizlere de acıyorum.   Hava inanılmaz derecede güzel. öyle ılık ki ciğerlerime çektiğim hava adeta çubuktan kopardığım pamuk helva. Ağaçların devasa gövdeleri batan güneşin ışıklarıyla cilveleşiyor, gökyüzünde yaptıkları tangonun gölgesi yerdeki meraklılarına sunuluyor. Değişik bir gösteri izliyorum, kesinlikle bir kompozisyonu yok bu olan bitenin ama öylece seyretmeye devam ediyorum. Televizyonlarda sürekli dile getirildiği gibi ‘’birazdan, az sonra’’ya olan merakım bitmedi. Kollarımı, yüzümü teğet geçen ılık tatlı rüzg â r, İsviçre keteni gibi… Hemen sonra İsviçre ketenine hiç dokunmamış olan bana şaşırıyorum, sanki
Devamı