Lacrimosa..

 


Beynimdeki basınç artıyor, düşünmek artık vücudumu yoruyor. Nasıl bu hale gelebildim aklım almıyor. Yolunda giden bir trenin aniden önünde gidecek rayının olmaması gibi. Hayatım film arası veriyor sanki. Ne yola gideceğim, ne yapacağım, ben şimdi ne olacağım? Aklımda cevabını veremediğim o kadar soru var ki.

 

Bir takım hazırlıklar yapıyorum ama o hazırlıkları yapmak istediğim için mi yapıyorum, sırası geldiği için mi yoksa sadece yükümlülük hissiyatıyla yaptığım için mi, bilememekteyim.

 

Hiçbir şey düşünmemeli ya da hep düşünmeli. Hayatım sanki bir kum saati ve ben yükselen kum tepeciğinin büyüsüne kapılmış, zamanın içinde benliğimi yitirmişçesine yok oluyorum. İzlediğim bir yok oluş. Odaklandığım şey ölüm. Tanrım yaşamak istiyorum; öyleyse neden tükeniyorum?

 

Bir mücadele içerisine girme arifesindeyim. Kendimi yakacağım, zamanımı tüketeceğim; ta ki bir başka zaman dilimine geçip tekrar yanana kadar sönmeyecek bir alev.


ACT

04.09.2021

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

İç Sesle Sohbet

Resim
Şimdi ne hissettiğimi bile bilmediğim bir zamanda boşluğa doğru sürüklenişimin 9536. günündeyim, daha ne kadar günümün kaldığını bilmiyorum. Bazen fare makarasında koşuyormuşum gibi geliyor, koşmayı bırakmak istiyorum çünkü ne için koştuğumu unutuyorum. Yeter bu kadar dediğim anda vücudum yalpalamaya başlıyor, sanki yaklaşmakta olan bir sıtma krizi var, öylesine sarsılacak hepten vücudum. Kriz gelmiyor, titremiyorum ama kötü his bir türlü bırakmıyor yakamı.   Gelecekteki beni inşa ediyorum ama yapayalnız hissediyorum, tek yoldaşım var o da ‘’kendim’’. Amacım neydi, ne yapmak istiyorum, nasıl bir hayat yaşamak istiyorum bir sürü sorum var ama düşünmeye zamanım yok. Etrafımda hiç kimseyi istemiyorum. Yalnız hissediyorum o vakit nedir yanımdaki bu gereksiz kalabalık. En yakınım da en uzağımda olmasın hayatımda, bir tek kalsın istiyorum: ‘’ben’’. Kalabalıklar içinde ne düşündüğümü bile duyamaz hale geliyorum, duyamıyorum, odaklanamıyorum.   Öyle bir an gelecek ki bu kötü his kaybolacak tı
Devamı

Belki

Resim
  Yeni, bir başka, toy, yalnız, biraz zavallı his. Yeni yetme bir bedene fazla bir yük daha. Biraz cesaretle belki bir kıvılcım; sonra kor, sonra alev, sonrası yangın; bir ormanı kül edecek kadar haşin ve kuvvetli… Yine bir kadın, aynı masalsı dünya, buğulu bakışlar yine sisli ve kontrolsüz düşünceler. Azı bile zarar, kararı kim bilir ne yapar?   Köprüden geçmek, belki görülmeyen manzaralarla karşılaşmak umuduyla, bilinmeyen coğrafyalarda adımlamak, ürkek ama cesur. Karşı tarafa geçme çabası; yavaş ve temkinli... Sürüden ayrılmış kolay bir av gibi.   Yeter! Bu kadarı yeter, her seferinde köprü girişinde bir başınayım. Bir başına ve belki gereksiz birçok kaygıyla köprüden ilk kaçanım, geriye ve hep geriye. Bu sebeple ne yeni coğrafyalar gördüm ne de tanıdım. Hep aynılıklar içinde köhne bir hayatın başrolüydüm. Öyle ya, hayat bir oyundu ve başrolünde yalnız bir adamdım. Hor gördüğü duyguların esiri olmuş, yıpranmış yapayalnız bir adam.   İçimde bir sıkıntı… Sebebi tek bir ‘’g
Devamı

Kısa Öykü: Huzur

  Yıldız korusunda tepedeki çocuk parkında banka oturmuş seyre dalmıştım. Salıncakta sallanan çocuklar, oradan oraya koşuşturanlar, yetişkin sahibine muhalefet edenler ve oyun kurucusuna inat giden bebeler. Anlamsız bir sevinç yaşıyorlar sanki az önce doğmamışlar gibi. Arkalarında sürüklenen daha ihtiyar olanları hayatın sillesini yemiş, küçük şirketlerinin sahipleri… Sizlere de acıyorum.   Hava inanılmaz derecede güzel. öyle ılık ki ciğerlerime çektiğim hava adeta çubuktan kopardığım pamuk helva. Ağaçların devasa gövdeleri batan güneşin ışıklarıyla cilveleşiyor, gökyüzünde yaptıkları tangonun gölgesi yerdeki meraklılarına sunuluyor. Değişik bir gösteri izliyorum, kesinlikle bir kompozisyonu yok bu olan bitenin ama öylece seyretmeye devam ediyorum. Televizyonlarda sürekli dile getirildiği gibi ‘’birazdan, az sonra’’ya olan merakım bitmedi. Kollarımı, yüzümü teğet geçen ılık tatlı rüzg â r, İsviçre keteni gibi… Hemen sonra İsviçre ketenine hiç dokunmamış olan bana şaşırıyorum, sanki
Devamı