Serenat

 

Sokrates - baldıran zehrini içerken

Bir serenattır yaşamak, ölüme karşı. Tüketirken belkileri ve keşkeleri… Fark ettiğimi sanıyorum benliğimi ama o kadar yabancıyım ki. Güçlük çekiyorum tanımakta aynadakini. Tam diyorum ki şimdi, gülmekteyim. Gülen benim gözlerim, matemde olan bedenim ve gülen gözlerim… Tezat aynı anda aynı mahallenin oynayan çocukları.

 

Can sıkıntım geçmiyor. Nerede oyalansam da bu bitip tükenmez arayış sona ermiyor. Belki de bulamayacağımı bildiğim halde yaşamanın yarattığı bunalımdayım. Belki terk etmek zamanı gelmiştir bu karlı şehrin kahırlı istasyonunu. Merakım olmuş meramım. Dile getiremediklerim kafesim… Can sıkıntısıdır, geçer…

 

Aynı anda düşünmektir beni delirten, bin bir kuşun havada birbirine çarpmadan süzülmesi gibi. Basite almak niyetinde değilim hiç ama çarçur etmek de istememekteyim elimde kalanı. Öyle anlamlı şeyler söylemeliyim ki konuşmak için harcadığım jeton, harcandığına değsin.

 

Düşünüyorum yanılgısı içinde olabilirim. Düşünmenin ağırlığını sırtlandığımı zannediyor da olabilirim. Hem nasıl kıyas edebilirim ki kim ne kadar ağırlığın altına girebildiğini. İcabında altında da kalırız lakin nefes almak da büyük iştir bünyede, sonra yemesi, içmesi, sindirip bir çıkartması: insanoğlu düşünmek kadar ulvi bir eylemin yanında hala sıçmak derdine düşebilmekte ya olacak şey değil… bitmez bir döngüdür bende hasıl olan. Ama düşünmek de bu işin cabası.

 

Yalnız, yapayalnız bir bendir bu: kıymetsizliği kendisinde ve varlığını unutturmak gayretinde. Çıkarlarcıları dört bir tarafını çevirmiş, dostçuluk oynuyor. Kimi güldürsün istiyor; kimi sevsin, kimi arada sorsun, sorunlarını çözsün… Herkesin bir talebi varken kimse bu insanın bir ‘’kimi kimsesi’’ var mı diye sormuyor. Olsun varsın… Belki de kalabalıklar içerisinde yalnızlıklardır en kıymetlisi ya da yalnızlıklar içerisinde tek başına kalabalıklaşabilme yetisi…

 

Lafım çok, zamanım yok. Zaman zaman gelir yaralarımı kanatırım, tatlı kaşıntılar acıyla tanışınca anlarım belki de yaşayan bir bedenin yaşayan ruhunun hissedebildiğini. Yine gelir, yine yazarım.

 

act

04.12.2021

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

İç Sesle Sohbet

Resim
Şimdi ne hissettiğimi bile bilmediğim bir zamanda boşluğa doğru sürüklenişimin 9536. günündeyim, daha ne kadar günümün kaldığını bilmiyorum. Bazen fare makarasında koşuyormuşum gibi geliyor, koşmayı bırakmak istiyorum çünkü ne için koştuğumu unutuyorum. Yeter bu kadar dediğim anda vücudum yalpalamaya başlıyor, sanki yaklaşmakta olan bir sıtma krizi var, öylesine sarsılacak hepten vücudum. Kriz gelmiyor, titremiyorum ama kötü his bir türlü bırakmıyor yakamı.   Gelecekteki beni inşa ediyorum ama yapayalnız hissediyorum, tek yoldaşım var o da ‘’kendim’’. Amacım neydi, ne yapmak istiyorum, nasıl bir hayat yaşamak istiyorum bir sürü sorum var ama düşünmeye zamanım yok. Etrafımda hiç kimseyi istemiyorum. Yalnız hissediyorum o vakit nedir yanımdaki bu gereksiz kalabalık. En yakınım da en uzağımda olmasın hayatımda, bir tek kalsın istiyorum: ‘’ben’’. Kalabalıklar içinde ne düşündüğümü bile duyamaz hale geliyorum, duyamıyorum, odaklanamıyorum.   Öyle bir an gelecek ki bu kötü his kaybolacak tı
Devamı

Belki

Resim
  Yeni, bir başka, toy, yalnız, biraz zavallı his. Yeni yetme bir bedene fazla bir yük daha. Biraz cesaretle belki bir kıvılcım; sonra kor, sonra alev, sonrası yangın; bir ormanı kül edecek kadar haşin ve kuvvetli… Yine bir kadın, aynı masalsı dünya, buğulu bakışlar yine sisli ve kontrolsüz düşünceler. Azı bile zarar, kararı kim bilir ne yapar?   Köprüden geçmek, belki görülmeyen manzaralarla karşılaşmak umuduyla, bilinmeyen coğrafyalarda adımlamak, ürkek ama cesur. Karşı tarafa geçme çabası; yavaş ve temkinli... Sürüden ayrılmış kolay bir av gibi.   Yeter! Bu kadarı yeter, her seferinde köprü girişinde bir başınayım. Bir başına ve belki gereksiz birçok kaygıyla köprüden ilk kaçanım, geriye ve hep geriye. Bu sebeple ne yeni coğrafyalar gördüm ne de tanıdım. Hep aynılıklar içinde köhne bir hayatın başrolüydüm. Öyle ya, hayat bir oyundu ve başrolünde yalnız bir adamdım. Hor gördüğü duyguların esiri olmuş, yıpranmış yapayalnız bir adam.   İçimde bir sıkıntı… Sebebi tek bir ‘’g
Devamı

Kısa Öykü: Huzur

  Yıldız korusunda tepedeki çocuk parkında banka oturmuş seyre dalmıştım. Salıncakta sallanan çocuklar, oradan oraya koşuşturanlar, yetişkin sahibine muhalefet edenler ve oyun kurucusuna inat giden bebeler. Anlamsız bir sevinç yaşıyorlar sanki az önce doğmamışlar gibi. Arkalarında sürüklenen daha ihtiyar olanları hayatın sillesini yemiş, küçük şirketlerinin sahipleri… Sizlere de acıyorum.   Hava inanılmaz derecede güzel. öyle ılık ki ciğerlerime çektiğim hava adeta çubuktan kopardığım pamuk helva. Ağaçların devasa gövdeleri batan güneşin ışıklarıyla cilveleşiyor, gökyüzünde yaptıkları tangonun gölgesi yerdeki meraklılarına sunuluyor. Değişik bir gösteri izliyorum, kesinlikle bir kompozisyonu yok bu olan bitenin ama öylece seyretmeye devam ediyorum. Televizyonlarda sürekli dile getirildiği gibi ‘’birazdan, az sonra’’ya olan merakım bitmedi. Kollarımı, yüzümü teğet geçen ılık tatlı rüzg â r, İsviçre keteni gibi… Hemen sonra İsviçre ketenine hiç dokunmamış olan bana şaşırıyorum, sanki
Devamı